Ishiro 1

Adela555 - 2010-09-20, 18:42
" />Yay! Naszło mnie na zamieszczanie tu opowiadań o moim kocurku. Daje oznaczenie +16, bo erotyzmów tu wiele nie znajdziecie, ale są przekleństwa i rozlew krwi.
To jest pierwsza część króciutka taka na wstepik... Kiepsko u mnie z weną.
Od razu mówię, że opowiadanie te jest bardzo tolerancyjne

No to jedziem

Oślepiające białe światłoâŚ niewyraźne głosy i postacieâŚ Mówią cośâŚ O mnie? Ale kim ja jestem? Gdzie ja jestem?
âŚ
Z trudem otworzyłem oczy, leżałem na zimnym betonie i jedynie mała lampa rozpraszała mrok. Nigdzie nie było okien ani drzwi, tylko krata jak w jakimś więzieniu. Podniosłem się delikatnie, ciało miałem odrętwiałe, jak bym nie używał go od sporego czasu. Nie pamiętam, kim jestem, może dopiero się urodziłem? Może coś sobie przypomnę jak się zobaczęâŚ Jak znajdę jakieś lustroâŚ. Ale wokół mnie są tylko puste, szare, betonowe ściany. Na chwiejnych nogach podszedłem do krat. Za nimi ciągnął się korytarz i mnóstwo innych cel, takich samych, w jakiej ja teraz siedziałem. Krata, rzecz jasna, była zamknięta.
Wtem drzwi na końcu korytarza otwarły się ze skrzypnięciem. Wszedł przez nie żółto-niebieski kocur ubrany na biało jak lekarz, zaraz za nim podążał inny kot, biało-brązowy, ubrany w szary uniform.
- Witaj. Jak się czujesz? â Spytał żółty kot patrząc na mnie.
- Dobrze. Kim jesteś?
- Jestem Dr. Dravid Cosinger. â Odpowiedział notując coś w niewielkim, czarnym notesie.
- Kim ja jestem?
- Myślałem, że ty mi powiesz. Znalazłem cie w starej części mojego domu, uśpionego w kapsule. Prawdopodobnie jesteś sztucznie wyhodowanym przeze mnie życiem, musiałem o tobie zapomnieć podczas powiększania domu o nowe laboratoria. Teraz cie zbadam. â Otworzył celę, chwycił mnie za ramie i wyprowadził mnie z celi. Opuściliśmy to nieprzyjemne miejsce. Szliśmy w górę, po schodach, potem korytarzem, mijaliśmy wiele drzwi. W końcu zatrzymaliśmy się przy jednych, oznaczonych numerem 6. Weszliśmy do środka, było to laboratorium. Nie zbyt dobrze się tu poczułem. Już chyba wolałem wrócić do celi.
- Usiądź, proszę. â Cosinger wskazał ręką fotel. Usiadłem posłusznie. Cosinger wykonał podstawowe badania, zmierzył mi ciśnienie, zbadał reakcje źrenic na światło, itp. Wszystko zapisywał w tym swoim notesie.
Biały kot tym czasem stał przy drzwiach. Pewnie jakiś ochroniarz. Tak czy siak, nie podobało mi się jego spojrzenie. Nie czułem się bezpiecznie.
- Dobrze reagujesz. â Poinformował mnie Cosinger. â Dam ci teraz coś na wzmocnienie. â Wyciągnął strzykawkę i fiolkę z małej lodóweczki. Napełnił strzykawkę płynem i zrobił mi zastrzyk w ramie. Prawie nie poczułem.
Pomału czułem jak do mojego ciała wraca życie. Znika odrętwienie i poczucie zmęczenia.
- Mogę dostać lustro?
- Słucham? â Cosinger odwrócił głowę w moją stronę. Od jakiegoś czasu siedział przed monitorem komputera i szukał czegoś w plikach.
- Chcę się zobaczyć.
Cosinger spojrzał na swojego âźochroniarzaâ w porozumiewawczy sposób. On natomiast otworzył jedną z szaf. Na odwrocie drzwi wisiało lustro. Podszedłem do niego energicznym krokiem. Zobaczyłem siebie. To było dziwne uczucie. Trudno je określić, trochę nie wierzyłem, że ja to ja. Byłem cały czarny, miałem długie włosy i nieprzyjemne czerwone oczy. Sam zląkłem się swojego wzroku. Najdziwniejsze było to, że nawet patrząc łagodnie w mych oczach było coś drapieżnego. Zamknąłem szafę z lekkim trzaskiem.
- Co zamierzasz ze mną zrobić?
- HmâŚ Dobre pytanie. Nie mam o tobie żadnych danych. Na razie wrócisz do âźpokojuâ. Później coś się wymyśli. Andress cie odprowadzi.
Biały kot otworzył drzwi. Zrozumiałem, że mam iść przodem. Przez całą drogę miałem wrażenie, że zaraz wbije mi nóż w plecy.
Niemal wepchną mnie do celi i zamkną kratę z wielką siłą. Echo odbiło się od pustych ścian.
Czas dłużył się niemiłosiernie. Nie czułem zmęczenia, nie zasnąłbym nawet gdybym bardzo chciał. Nie miałem, co robić w tej cholernej, ciemnej celi! Moje ciało potrzebowało ruchu. Chodziłem, więc od jednego konta w kąt, podskakiwałem trochę. Nieźle mi to wychodziło. Prawie uderzałem głową w sufit. Moje nogi były jak dwie sprężyny. I ten ogon. Prawie go nie czułem, chociaż był długi i mocno zakręcony na końcu. Chyba jestem hybrydą kota ze szczurem, albo wężem.
W końcu po godzinach umierania z nudów usłyszałem otwieranie drzwi. Ale to nie był Cosinger. Nie był to też Andress. Przed kratami stanęła żółto-różowa kotka. Bardzo podobna do Cosingera. Trzymała tace z jedzeniem.
- Przyniosłam ci śniadanie. â Otworzyła kratę i podała mi tace.
- ŚniadanieâŚ więc jest rano? â Wziąłem tace i usiadłem z nią na podłodze.
- Tak, jest dziewiąta. Jestem Rachel, a ty?
- JaâŚ Nie wiemâŚ
- Oh? Nie wiesz jak ci na imię? hmmmâŚ Ja chyba wiem.
- Wiesz? Skąd wiesz?
- Widziałam kapsułę, w której byłeś zamknięty i zauważyłam to, czego oko mego ojca zauważyć nie mogło. Ktoś pazurem wyrył âźIshiroâ na szkle. Sama ledwo zauważyłam ten napis. Zapewne to twoje imię.
- A jeśli to nie moje imię?
- No to ci je nadaje. Od dziś jesteś Ishiro. A teraz jedz. Musisz być bardzo głodny.
Istotnie, byłem głodny. I cieszyło mnie to, że mam imię.

Wiem, mam okropny styl pisania """"""""

TorisGray - 2010-09-20, 21:59
" />Bardzo dobre, jak już kiedyś mówiłem. Ishiro to... Dziwna postać, taka nieswoja-swoja. Oryginalny jest i to mocno.

Vafnir - 2010-09-20, 22:36
" />Lubię dokładny opis sytuacji. Ten krótki tekścik go zawiera ;3 Podoba mi się kierunek w jakim historia się rozkręca.

Jety - 2010-09-21, 13:01
" />Naprawdę, naprawdę dobry kawałek tekstu. : 3

">Lubię dokładny opis sytuacji.
Poczytaj książki J.Piekary.

Vafnir - 2010-09-21, 13:10
" />To mi je pokaż ;3

TorisGray - 2010-09-21, 14:04
" />
">To mi je pokaż ;3
To sobie kup! ;3

0000_menu