Jak nauczyĂŚ siĂŞ b. d. jeÂździĂŚ

autor: zagronie - Zamieszczono: sob sty 21, 2006 11:44 am
Mowa tu o jeÂździe amatorskiej, bo jak ktoÂś chce nieletniÂą pociechĂŞ zrobiĂŚ zawodnikiem, choĂŚby liczacego siĂŞ w pierwszej polskiej trzydziestce, to tylko do jakiegoÂś klubu. Z letniej pociechy moÂże byĂŚ tylko [b]Amator[/b], lepszy lub gorszy. Z nieletniej - czĂŞÂśĂŚ teÂż nim zostaje.

Pytanie jest jak najbardziej powaÂżne. ÂŚledzÂąc dyskusjĂŞ na forum, rozumiem niektórych mÂłodszych forumowiczów, chcÂących w przyszÂłoÂści radziĂŚ sobie nieÂżle w kaÂżdych warunkach Âśniegowych i na kaÂżdych stokach, ÂłÂącznie z off piste.

Zawodnik klubowy ma do dyspozycji trenera, który w czasie treningu moÂże zwróciĂŚ uwagĂŞ na bÂłĂŞdy, czy wprowadziĂŚ nowy element. Ale co ma do dyspozycji Amator? ÂŚwietnie - jeÂśli ma lepszego od siebie kolegĂŞ, jeszcze ze zdolnoÂściami pedagogicznymi. Nie takiego - co tylko powie, wykonujÂąc jakÂąÂś ewolucjĂŞ: "popatrz stary jakie to proste".

MoÂże siĂŞ zapisaĂŚ na kurs doskonalÂący. To coÂś pomoÂże. Ale nie naleÂży liczyĂŚ na cuda, Âże w ciÂągu tygodnia zrobimy gwaÂłtowne postĂŞpy, zwÂłaszcza, Âże kursowi instruktorzy - to Amatorzy po kursach, gdzie gÂłównie uczÂą, jak uczyĂŚ. A jeÂździĂŚ w róÂżnych warunkach juÂż powinno siĂŞ umieĂŚ.

ZaÂłóÂżmy wiĂŞc, Âże jeÂździmy po przeciĂŞtnych stokach - prawie jak "instruktor". Nie ma w tym jakiegoÂś postponowania instruktorów, poniewaÂż ich zadaniem jest nauka ludzi chcÂących jeÂździĂŚ na nartach. JeÂśli ta nauka jest efektywna, reszta, czyli umiejĂŞtnoÂści instruktora, maÂło siĂŞ liczÂą. Jak ktoÂś stawia pierwsze kroki na nartach to waÂżne jest, aby go nauczyĂŚ porzÂądnej sylwetki, wÂłaÂściwego prowadzenia nart, bezpiecznej jazdy. Ten instruktor wcale nie musi byĂŚ dobry off piste, czy jeÂździĂŚ jak burza po bramkach. OczywiÂście jeÂśli chcemy skoĂączyĂŚ "kurs" off piste naleÂży poszukaĂŚ specjalisty of tej piste.

Jaki jest z wniosek z tych, moÂże przydÂługich rozwaÂżaĂą? [u]To Âże wÂłaÂściwie jako Amatorzy uczymy siĂŞ sami[/u]. Czy jĂŞzyka siĂŞ moÂżna nauczyĂŚ na kursach? - MoÂżna, jeÂśli siĂŞ sami przyÂłoÂżymy. Bez kursów teÂż moÂżna - jeÂśli bardzo tego chcemy. Nauka jazdy na nartach nigdy siĂŞ nie koĂączy, to proces ciÂągÂły. Nikt nie moÂże powiedziĂŞĂŚ - jeÂżdÂżĂŞ Âświetnie. ÂŚwietnie? To znaczy na tym stoku, w tych warunkach, przy tej szybkoÂści. Popatrz na inny stok, na inne warunki, zwiĂŞksz szybkoÂśĂŚ zjazdu a zobaczysz, Âże wiele ci brakuje. Inni sÂą znacznie lepsi.

To narazie tyle. Czekam na opis doÂświadzceĂą Szanownych Klubowiczów:
jakie byÂły poczÂątki, kto ich uczyÂł, jak sami siĂŞ uczyli, z czego korzystali(literatura, teraz internet, poglÂądanie lepszych, poglÂądanie idoli z PÂŚ itp.)?
Dalej, czy widzÂą swoje sÂłabe strony, o czym marzÂą. Poprostu dyskusja, jak siĂŞ doskonaliĂŚ w cudownym lekarstwie na stresy dnia codziennego - jakim sÂą narty.

Pozdrowienia.

autor: tomek - Zamieszczono: sob sty 21, 2006 3:54 pm
Pierwszy raz stanąłem na nartach zjazdowych w wieku trzydziestu paru lat ... cdn

Romku, zarezerwowalismy sobie miejsce, ale teraz trzeba będzie coś napisać ...

autor: romex - Zamieszczono: ndz sty 22, 2006 4:13 pm

Pierwszy raz stanąłem na nartach zjazdowych w wieku trzydziestu paru lat ... cdn

Ja też!

autor: Mariusz - Zamieszczono: ndz sty 22, 2006 4:48 pm
Pierwszy raz stanąłem na nartach w wieku trzydziestu paru... może czterdziestu paru miesięcy.
Zjechałem pierwszy raz rewelacyjnie. POdobno ojcu aż wyszły oczy na wierzch
Przy drugiej próbie wyciąłem takiego orła, że do końca wyjazdu były tylko sanki - rodzice nie naciskali.

To wiem z relacji, bo pamięć jakoś nie zarejestrowała.
A potem... potem to już sam na drewnianych, nieokutych nartkach z Wawskich górek. Potem już były narty okute taśmą przykręcaną do desek i Kasprowy, a potem.... świat poszedł naprzód.
Potem żona, dzieci i naście lat przerwy w narciarstwie no i....załapałem się na początek carvingu.

Nikt mnie nie uczył - mnie się nie da nauczyć - muszę poczuć sam jak coś się robi, ale wielu życzliwych kolegów wytykało błędy i dzięki im za to.

Wg mnie jedyna weryfikacja to szybkość i złe warunki. Nie traktuje nart jak baletu na scenie. Jazda ma być skuteczna i szybka. Natura sama ustala jak ma wyglądać piękno jazdy.

autor: zagronie - Zamieszczono: ndz sty 22, 2006 7:38 pm
Teraz ja napiszę parę słów o moim nartkowaniu.

Jeśli chodzi o mój pierwszy raz na nartach to było w dzieciństwie, parę lat po wojnie. Urodziłem się na wsi i gdzieś, tam zdobyło jakieś narty. Zresztą narty "produkowali" stolarze. Najlepszym drewnem do tego celu był jesion. Nieco trudności było z wygięciem dziobów. Ale to robiono tak, że wystruganą nartę wkładano dziobem do wrzącej wody a póżniej wyginano w odpowiednim zamocowaniu. Jak narta wystygła, to dziób był gotowy. Wiązania, jeśli się je skądś zdobylo, to były głównie Kandahary(nazwa zdaje się od miejscowości w Austrii). Takie dwie stalowe szczęki, o regulowanym rozstawie z paskiem od góry. But dociskany był do szczęk przy pomocy sprężyny na linkach, a w prostszym wydaniu przez dwa paski skórzane ze sprzączką.

Buty, to z kolei, słynne narciary, robione przez szewców. Gruba, skórzana podeszwa z kwadratowymi przodami, które wchodziły do szczęk. Kijki, jeśli się nie mylę, były z leszczyny, kółka jakoś się kombinowało.

Jak jeździliśmy. W zasadzie na krechę. Skręcać nawet pługiem nikt nie umiał. Albo narty się same zatrzymywały, albo poprostu się przestępowało aż do zatrzymania. Jednak większą frajdą było skakanie. Budowało się łopatą taką małą skocznię ze śniegu. Teraz czasami robią podobne skocznie początkujący snowbordziści. Długości skoków do 10 m.

Ale nalepszą frajdą było skakanie na terenowych "rampach". Buduje się teraz takie ze śniegu. Facet najeżdża z rozpędem na rampę, wylatuje w górę i po ewolucjach w powietrzu spada na zeskok. Należało wyszukać taki teren, aby z najazdu podjechać parę metrów górę. Jak był dobry najazd to wylatywało się te kilka metrów w powietrze i do przodu.

Cdn.

Pozdrowienia.

autor: o_O - Zamieszczono: ndz sty 22, 2006 8:27 pm
W wieku ośmiu lub dziewięciu lat rodzinka wybrała sie do Drenicy i tam wlasnie mialem swoje poczatki
Elany, czarne z fioletowymi wstawkami, spisywały sie swietnie w... przejezdzaniu w skos stoku, siad, obrót i jazdy w drugą strone

Moja kochana mamusia której tego pamiętnego dnia popsuły się wiązania pełniła rolę wyciągu

Dalej szło już lepiej: wyjaz do Ustrzyk ze znajomym instruktorem, obóz narciarski w Drenicy, pierwszy wyjazd do Włoch, początki zabawy w jazdę na tyczkach... itd.

autor: isia - Zamieszczono: ndz sty 22, 2006 9:38 pm
Ja podobnie jak Mariusz nie rejestruję swojego "pierwszego razu".
Pamiętam, że miałam derwniane niebieskie nartki na paski do zwykłych butów. Uczył mnie tato... bo sam jeździł a on uczył się od najlepszych na Dolnym Sląsku bo jego kolega był mistrzem DŚ.
Marzyłam o tym żeby dorosnąć i dostać kolejne drewniane nartki z których wyrastał brat. Te już były super i do nich były buty - narciary...
Buty były za duże. Miałam 2 pary skarpet dobionych na drutach ale i tak jak się wywracałam to narty z butami jechały dalej a ja w skarpetkach zostawałam na górce. Szaleliśmy z dzieciakami z podwórka na pobliskich górkach. Baliliśmy się nawet w "syberię" brnąc na nartach w śniegu... piękne to były czasy...
Te moje czerwone nartki były już nieco zużyte więc z uporem maniaka malowałam je plakatówkami, które oczywiście zaraz przy pierwszych zjazdach się ścierały. Spody - kredkami świecowymi bo było kolorowo i mogłam sobie coś napisać.
A później już była linka i wyciąg dziadek i obszywane skórą kurtki i rękawice, wojskowy pas taty z hakiem do wyciągu.

Dużo chorowałam na zapalenie oskrzeli... było podejrzenie o astmę. Pewnego dnia kiedy zaczynała się kolejna choroba - pediatra - stary narciarz i taty kolega powiedział, żeby mnie wywiózł gdzieś na narty. No i tak się stało. Tato zabrał mnie do Polanicy. Pierwsze 3 dni jeszcze niezbyt się czułam ale później bez żadnych leków zaczęło być lepiej. Czwartego dnia już śmigałam z tatą w Zieleńcu. To były pierwsze jazdy na orczyku.
Wróciłam z kołtunem na głowie (tato zapomniał mnie czesać) ale zdrowa opalona i szczęśliwa.

Ponieważ tato uczył w wieczorówce to miał czas do południa i jak się zdarzało, że miałam ostatni WF to już mnie z lekcji zabierał na narty.
Później miałam takie regle i wiązania bety. Następne to moja największa duma - epoxy 1300 i wiązania SUWE. Przywiozła je z Austrii znajoma taty - instruktorka narciarska. Brakowało jakiejś ślubki. Tato dorobił i miałam wiązania skrzynkowe... normalnie ludzie się zapowietrzali na stoku.

Pamiętam jak marzłam w kolejce do wyciągu i tato dawał mi swoje rękawice robociarskie żeby mi się łapki zagrzały.

I pamiętam swoje pierwsze poważne buty narciarskie ze skóry.... wiązane z jdeną klamrą na holewce.

A później rodzice załatwili mi na książeczkę G (taką mieli górnicy i czasem można było przez nich coś kupić oczywiście płacąc frycowe) compacty. Niezbyt je lubiłam i niewiele na nich jeździłam ale były fajne.

A później w składnicy harcerskiej pojawiły się Rossignole... takie były pięęęęękne.... i kupiła mi je Babunia za swoją emeryturę. Mam je do tej pory i nawet jak się rozpadną to ten proch po nich chyba też będę trzymać bo to Babcia mi kupiła.

Wreszcie ostatnie narty klasyczne przywiózł mi kolega z Niemiec... to były Fischerki i na nich robiłam kupę lat temu PI 1 u Mietka Berezika. I na tym kursie - tak mi się wydaje - dokonał się szlif moich umiejętności. Bardzo dużo się nauczyłam, sporo błędów z podpatrywania i własnych pomysłów wypleniłam. Bardzo miło wspominam i wdzięczna jestem Mietkowi za ten kurs. A później rozpoczęła się era karwingów...

A mój tato 23 stycznia kończy 76 lat, jest po bajpasach i dalej jeździ na nartach. Jestem z niego bardzo dumna... też bym tak chciała jak będę w jego wieku.

autor: Tomasz Gornicki - Zamieszczono: ndz sty 22, 2006 10:23 pm
No coz, dam sie sprowokowac Moj pierwszy raz byl w Szczyrku w wieku 2 lat. Mialem przewage nad zagronie bo mialem sponsora( czyli rodzine zagranica) i mialem jakies dzieciece narty wyrobu wloskiego (?) Na owych nartach mozna bylo zarowno biegac jak i zjezdzac( wszystko zalezalo od miejsca zaczepienia stalowej linki ktora trzymala piete buta) Kandahar to miejscowosc w Afganistanie gdzie Angole podpatrzyli sprytne polaczenie buta do narty i wiazania takie przetrwaly kawalek w latach 60-tych. Moj "sponsor" dzialal w czasie calego mojego pobytu w Polsce czyli do 1971 roku i zaopatrywl mnie w najnowsze osiagniecia przemyslu narciarskiego juz nie mowiac o wyjazdach w puste w tamtych czasach Dolomity. Gdy znalazlem sie w Szwecji wydawalo mi sie ze jezdze "swietnie", ale oprzytomnialem szybko Przez ponad 20 lat spedzalem na nartach 100-120 dni w roku i to czesto w towarzystwie ludzi ktorzy byli zawodowcami i od nich nauczylem sie najwiecej. Jest tylko pytanie - jak dlugo jest sie narciarzem rozwojowym ? W pewnym wieku trudno juz mowic o doskonaleniu techniki, juz nie mowiac o wyeliminowaniu bledow technicznych( jak sie czegos nie zlapalo za mlodu to dobranoc , co zreszta swietnie widac na video i zdjeciach z jazdy mojego przedmowcy ) No i tak na zakonczenie : w czasie ostatnich Swiat BZ mialem przyjemnosc jezdzic caly dzien z synem moich przyjaciol w Trysil. Chlopak ma 16 lat i jest jednym z najlepszych juniorow Norwegi w narciarstwie alpejskim. Jego ojciec byl rowniez zawodnikiem ale akurat byl uszkodzony wiec samotnie musialem stawic czola narybkowi. Po calym dniu szalenst ledwo zywy wrocilem z nim do stugi na zasluzona kolacje( bolalo mnie wszystko i jeszcze troche) gdy ojciec zapytal syna jak bylo ten odpowiedzial : " bardzo dobrze. Jak nie myslalem ze Tomasz mimo ze jest taki stary tak dobrze jezdzi na nartach" Kurtyna Bledy popelniamy wszyscy - i amatorzy i zawodnicy. Werifikacja umiejetnosci ? - jestes caly i zywy po zjezdzie to jestes SWIETNY Pozdrowienia Tomasz

autor: Ktomek - Zamieszczono: wt sty 24, 2006 11:31 pm
Ten sport najdluzej towarzyszy mi w moim życiu i zawsze powiem ze przypomina mi latanie (dziwne). Nigdy nie bralem lekcji u instruktorow. Zaczynalem na odcietych w polowie nartach (złamanych wczesniej) starszego kolegi. Wiazania...hm..skorkowe paski i sprzaczka . Było to w pierwszej klasie podstawówki, a może wcześniej nieco. Potem były "trawersy" dechy dluższe chyba niz dziś używam. Sporo skakania na własnoręcznie zbudowanych skoczniach. "Alu" to juz były profesjonalne narty załatwione z klubu BBTS Bielsko przez starszego brata z wiazaniami ma sie rozumiec "beta" (bezpiecznikowe!!!) i wyjazdy w Beskidy (w wieku 16 lat). Wtedy to zaczęło się doskonalenie, czytanie, nauka prawdziwego śmigu. Dojazdy pociagami, autobusami w góry z niewielkim kieszonkowym od rodziców. Tyranie od rana do wieczora na Czantorii, w Wiśle i Szczyrku od rana do wieczora. Ciągłe uczenie się tego co przeczytalem. Praca nad prawidlowymi skrętami itd. Lata 80-te to juz inny sprzęt kupiony za jakims cudem, nie pamietam już jak, wykombinowane pieniądze (atomic, dynastar, tyrolia, marker m40 i buty ( juz nie skórzane polsport, ale niesamowite V3 Dachtstein). Spore combo do jazdy. Dziś combo nie istnieje. Ludzie sie rozjechali, a najważniejszy mój przyjaciel, z którym jeździłem od początku, nie żyje. Koniec lat 80 tych to trzy kontuzje kolan (mam dwa jak wszyscy )i w konsekwencji kilka sezonów przerwy. Potem Volkl slalom i inne podobne 185 cm. Od tego czasu jeżdżę nieprzerwanie, zmieniajac narty i technikę ( coż....skoro talia to i jazda wzdłuż krawędzi). Między czasie nauczyłem ile potrafiłem żone ( niestety odpuściła sobie z czasem) i cóke ktora może mistrzynią nie jest, ale zjedzie nawet po pionowej ścianie; powolutku, powolutku - lewy skręt, prawy skret, ale na wprost w dół kręcąc bez strachu i obawy o utrate kontroli nad nartami (wyjazd spod tyłka). Po łąkach zasuwa na krawędziach długimi skrętami całkiem nieźle. Cóż sądze że wszystkiego nie można nauczyć. Po poznaniu podstaw trzeba dalej podpatrywac chcieć i próbowac i doskonalić technikę. Ja zawsze byłem stylistą i nigdy nie będę zadowolony z własnych umiejetności. I dobrze chyba. Każdy zjazd to nowe wyzwanie ( niewłaściwe słowo, nie lubie wyzwań), nowe doznania inne niż wszystkie wcześniej. Ciesze sie ze stworzono w końcu narty taliowane, bo dały mi nowe doznania, a to jest dla mnie w nartach najważniejsze. Zawsze będę przekonywał tych ktorzy śmigają po staremu ( ile to mozliwe) na taliowanych nartach zeby spróbowali jazdy do jakiej zawsze sie dążyło, czyli wzdłuż osi podłużnej narty. Przecież to naturalniejsze. Jazda do przodu. Mozliwe że gdzieś mi się pomyliło w wypowiedziach tyczących techniki "nowoczesnej", ale nie mam daru przekazywania myśli na papier. W tym wypadku wysłucham poprawek. Pewnie nie napisałem wszystkiego, co naprawde chciałem, ale może pora późna, może inne hamulce. koniec.

autor: lusnia - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 8:20 am

W pewnym wieku trudno juz mowic o doskonaleniu techniki,
Sprowokowałeś mnie do spowiedzi.
Rodzice moi nie przejawiali sportowych ciągotek, ale zasługą ich było zakupienie mi w pierwszej klasie nart i łyżew. O ile łyżwy okazały się dla mnie nieporozumieniem, narty polubiłem i nawet na nich mi szło.
W pierwszym dniu zjechałem z górki koło domu, o przewyższeniu 5m. W drugim dniu już zjeżdżałem (samodzielnie) z górki o 15-metrowym przewyższeniu.
Narty łamałem nagminnie - najczęściej tyły zaraz za wiązaniem. Ówczesne wiązania paskowe pozwalały na parokilometrowe marsze na nartach, natomiast zmiana kierunku w zjeździe przy używanych przeze mnie nartach jesionowych z demobilubywala wyzwaniem.
Ten etap zakończyłem w wieku 17 lat, angażująć się sportowo w żeglarstwo, a uczuciowo w osobę narciarsko indyferentną.
Drugi etap zapoczątkowała wizyta z 4-letnim pozbawionym wrodzonej odporności synem u kolnego pediatry, który nareszcie zalecił skuteczną terapię - nabywanie odporności poprzez zimowe wyjazdy w góry.
Tylko co robić z 4-letnim ruchliwym jak żywe srebro berbeciem w górach oprócz lepienia bałwana?. Wzięliśmy sanki i narty, a tatuś na wypożyczonych ALU w paraliżujących stopy Alpach 2 pracowicie deptał z Synem na Łysce k/ Żywca.
I w ten oto syn nabył odporność oraz polubił jazdę na nartach, a ojciec uzyskał motywację do doskonalenia się w narciarstwie, zwłaszcza że po 80% inwalidztwie w wyniku wypadku w drodze do pracy zmuszony zrezygnować z wielu uprawianych dotychczas dyscyplin.
Wtedy zresztą po raz pierwszy w życiu wsiadłem na wyciąg.
Jeszcze kilka lat ciągnąłem równolegle żeglarstwo i narciarstwo, ale ograniczony czas urlopów i sytuacja rodzinna zmusiła mnie do kilku życiowych wyborów.
Praktycznie wraz z Towarzyszką Życia byliśmy samoukami, ucząc się przede wszystkiem na Joubercie.
Czasy bły sprzętowo ciężkie, tak że jeżdżąc po całym województwie znalazłem jedynie compakty ALU 212. Całkiem przypadkiem katując stoki Korbielowa spotkałem kilku podobnych do mnie fizycznie ludzi, których styl jazdynie odstawał zbytnio od mojego. I rzeczywiście - na tych kompaktach osiągałem okazałem się najlepszym zawodnikiem z woj. katowickiego.
Okazało się, że jest coś takiego , jak sport inwalidów. I w ten sposób narty stały się dla mnie sposobem na życie.
Do tego stopnia, że mogło być pretekstem pozamerytorycznym z moim ówczesnym pracodawcą, nie mogącym ścierpieć braku bezkrytycznego poklasku wobec jego nierozsądnych decyzji.
Ale wracając do doskonalenia się w narciarstwie. Treningi pomogły mi opanować skręty cięte. Chwilowe powołanie do kadry pozwoliło mi odkryć Austrię. Ostatnie lata na mocno taliowanych nartach otworzyły mi nowe horyzonty.Również odkrycie internetu, a wnim całkiem przypadkowo KPM pozwoliło na czerpanie z satysfakcji z czystej jazdy na krawędziach. Tak, że dopiero w tym sezonie, po dokładnym ujeżdżeniu moich Metronów stwierdziłem, że UMIEM JEŹDZIĆ NA NARTACH W KAŻDYCH WARUNKACH.
Ale, jeździć umiem, ale ciało nie wytrzymało. Z powodu wiązadeł kolana sezon (mam nadzieję, że tylko ten) zakończony

kończę, bo za 10' odwożą mnie z przepustki spowrotem do Piekar.

autor: qbas - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 8:48 am

jestes caly i zywy po zjezdzie to jestes SWIETNY

Moim zdaniem oznacza to raczej tyle, że myślisz i starasz się dostosować prędkość do umiejętności i warunków. Bo ja o sobie to bym nie powiedział, że dobrze jeżdzę, a cały raczej schodzę z górki.

BTW. Może jakiś litościwy admin zmieni tytuł na jakiś bardziej po lucku?

autor: ojciec - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 9:06 am
"Mój pierwszy raz"

Najprawdopodobniej miałem 5-6 lat. Wciąż pamiętam szeroką polanę, o łagodnym nachyleniu. A na tej polanie stał jeden, zardzewiały słup. W penym momencie zaczął się coraz szybciej do mnie przybliżać. No i łup w ten słup! Do tej pory mam bliznę na brodzie.

Potem było coraz lepiej. Dostałem narty z linkowymi wiązaniami. Później ze stalowymi krawędziami. W końcu Regle z plastikowymi ślizgami. Potem były przeróżne Epoxy, Compakty, potem znowu Epoxy, które towarzyszyły mi do konca lat '90!

To były lata walki o jazdę ze złączonymi nogami, o właściwą kontrrotację.

Aż wreszcie w Y2K poznałem najstarszych wyjadaczy tego Klubu (w najwcześniejszej z odsłon), a potem systematycznie zmieniałem narty na coraz bardziej wycięte i coraz krótsze. I to, co było marzeniem wielu amatorów narciarstwa, co w końcu osiągnąłem, okazało się nieestetyczne i niepożądane.

I tak w skrócie przedstawia się moja dotychczasowa przygoda z narciarstwem.

poz &y

autor: Bosy - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 9:16 am
Z mojego pierwszego razu, który miał miejsce w wieku 33 lat na oślej łączce na szczycie Skrzycznego najbardziej zapamietałem, że zjeżdżając z wyrwiłapki wpadłem "od tylca" na fajną dziewczynę i objąłem ją, łapiąc za cycki

A potem już było tylko doskonalenie techniki

PS. Nie pamiętam na jakich nartach zaczynałem. Ale rok później kupiłem sobie Dynastary SX i jeżdżę na nich do dzisiaj, chociaż Teo nie mógł się nadziwić jak ja mogę się tak męczyć

autor: Lechu - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 9:58 am

BTW. Może jakiś litościwy admin zmieni tytuł na jakiś bardziej po lucku?
załatwione

no i przy okazji od dłuższego czasu wisi coś takiego u Ciebie

Pozdrawaim

qbas

autor: Andrzej K - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 10:10 am

na fajną dziewczynę i objąłem ją, łapiąc za cycki Mr. Green

A potem już było tylko doskonalenie techniki Wink

w łapaniu

autor: Ktomek - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 10:24 am

Z powodu wiązadeł kolana sezon (mam nadzieję, że tylko ten) zakończony
Ajjjj, przykre . Życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

autor: Lechu - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 10:34 am

wpadłem "od tylca" na fajną dziewczynę i objąłem ją, łapiąc za cycki
czy ona naprawdę była w topless czy złapałeś tylko za odzienie na cyckach

autor: torek - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 10:50 am
An to, ani to. Błyskawicznie wsunął ręce pod ubranie

autor: romex - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 10:55 am
An to, ani to. Błyskawicznie wsunął ręce pod ubranie

autor: zagronie - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 9:14 pm
Cd.

Po tych dziecinnych, narciarskich wyrypach na wsi, nastąpiła przerwa gdzieś do roku 1964. Na drugim roku studiów na AGH pojawiła się szansa na "prawdziwy" obóz narciarski w Zakopanem. Należałem wtedy do Klubu Tatrzańskiego w Krakowie. Zdobyłem okazyjnie narty "Zubki". Narty "prawdziwe", bo robione przez warsztat pana Zubka na Krupówkach. Narty były klejone, z krawędziami metalowymi, ale bez plastiku. Wiązania, jeśli się nie mylę, miały jakiś bezpiecznik, przynajmniej z przodu.

Uczył nas na obozie instruktor, goprowiec z Zakopanego. Nazwisko Cwietniak. Miał najprawdziwsze Kaestle, z "langrimenami". Na kursie pod Gubałówką "brylowałem". Najlepszy w grupie. Coś tam jednak z dzieciństwa pozostało w ruchach i ciele. Pod koniec kursu zjechałem z Gubałówki. Zachęcony swoją "klasą" pojechałem na Kasprowy. Zjazd przez Goryczkową wyglądał tak, że leżałem co parę metrów.

Potem był kolejny kurs, na którym instruktor był niewiele lepszy ode mnie, jeśli chodzi o skuteczność jazdy. Jeszcze później kilka wskazówek kolegi z Zakopanego, który należał wcześniej do kadry juniorów. I to wszystko jeśli chodzi o oficjalne szkolenie.

Dalsze szkolenie to była praca własna - teoria z książek i próby na stoku. Pierwsza książka to "Śmig" - szkoła austriacka z przeciwskrętami. Jak nauczyłem się francuskiego to była "Ski de France". Duże dzieło z mnóstwem rysunków, dostępne w księgarni górskiej niedaleko Kurii w Krakowie. Siedziałem tam godzinami i studiowałem to "dzieło". Tak je nazwał G. Joubert w swojej książce "Pour apprendre soi meme a skie", która kupiłem ją w księgarni obcojęzycznej na Rynku Głównym. Została ona przetłumaczona później na język polski.

Głównym "modelem" Joubert'a był Patrick Russel, zdobywca dużej kryształowej kuli. Joubert pisze, że podpatrzył pewne ewolucje Patryka i później je teoretycznie przeanalizował. Chodzi tu głównie o odciążenie nart przez "zejście" dół i niejako "podniesienie" nart siłą mięśni ud i brzucha do góry, przy jednoczesnym oparciu na kijku. Taki sposób odciążenia i inicjacji skrętu był później generalnie stosowany, min. przez Thoeni'ego.

Ćwiczenia praktyczne odbywałem głównie na Kasprowym, lub w Szczyrku na Skrzycznym. Czasami się dało załapać na Nosal. Gdzie był zawsze horror. Góra( po zejściu z krzesełka) była wąska i wydrapana przez narty do lodu. A jest tutaj nieco stromo. W dodatku zawsze miałem narty gorsze od umiejętności. Z Szaflar, rzadko ostrzone.

Sensacją dla nas był pierwszy zjazd z Mont Blanc. Jechał jakiś dobry zawodnik francuski z miejscowym przewodnikiem. Nakręcono kolorowy film. W okolicy późnego Gierka też próbowałem jakiego "skialpinizmu". Zjazdy z Czerwonych Wierchów, z Krzyżnego ze dwa razy przez Dolinę Waksmódzką, z Żótej Turni. Trudniejsze z Kasprowego Żlebem pod Palcem., z Miedzianego w stronę schroniska w Pięciu Stawach i jeszcze inne. Nawet próbowaliśmy z kolegą przejść na nartach z biwakami na grani z Kasprowego po Wołowiec. Po dwóch biwakach, na Pyszniańskiej przełęczy "skończył" się nam urlop. Więcej się nadźwigaliśmy w górę dwudziestokilowych worów z gumowymi materacami, niż było zjazdów graniami. Zresztą jazda z takim plecakiem po przewianym śniegu, z różnymi kalafiorami, nie jest nadmierną przyjemnością. Wątpiłem w niektórych momentach, że umiem równolegle jeździć na nartach.

Zmieniały się narty, szlifowała technika. Podpatrywało się Zakopiańczyków, trenujących gigantowe wertikale na Kasprowym. Po kilku skrętach w wyrąbanych przez nich rynnach wylatywało się w bok. Szybkość i drgania nart w rynnie zaczynały przerażać. Rynny przy tyczkach znane były jako "łaminóźki". W pewien wiosenny dzień na Gasienicowej "Ałuś" Bachleda jeździł na jednej narcie. Drugą miał odpiętą. Zmieniał tylko nogi. Kasprowy objeżdżało się "off piste". Wszystko było off piste. Zjazdy Beskidu, z Liliowego, prosto w dół z górnej stacji wyciągu na Gąsienicowej, wzdłuż wyciągu na Goryczkowej, do Świńskiego Kotła.

Doszedłem do eleganckiego śmigu - nóżka przy nóżce tak, że na butach od wewnętrznej strony musiałem przynitować aluminiowe blachy, aby nie ściąć zupełnie cholewki. Kolega, którego syn pracował w hurtowni Bachledy namówił mnie swego czasu na kupno Salomonów z prolinkami. Dziubki zakręcone do środka. Narta za pół ceny, z wysoką oceną Bachledy. Kupiłem, a już na zachodzie nastawała era karwingów, ale ja biedny o tym nie wiedziałem. Zresztą jak w tym samym sezonie pojechałem na nich do Cervinii, to wszyscy jeszcze tam mieli taką samą boazerię, tylko tańszą. A może nie zauważyłem nowej mody.

Wreszcie nastała karwingomania. Zmieniliśmy z żoną styl. Dążymy do "idealnego" karwingu w każdych warunkach, tzn. już głównie na struksiku, ale o odpowiedniej stromiźnie, aby nie było nudy. Jakoś się jeździ. Może jeszcze nowy sprzęt. Tylko jakie narty? Wybierz tu człowieku narty uniwersalne. Długi i krótki skręt na niezłej, amatorskiej szybkości. Trzymanie na "lodzie". Miękkość w puchu i na muldach(bo mogą się zdarzyć!). Nie mogą szybko stracić sprężystości, rozlecieć się w drzazgi, kosztować 4 tys. itp. Uff! Ale się napisałem. A to wszystko przez te narty!

Pozdrowienia

autor: Andrzej K - Zamieszczono: śr sty 25, 2006 9:36 pm
Początki giną w pomroce dziejów. Z fascynacją słuchałem opowiadań taty o wyprawach w góry, o nartach. Oglądałem fotki rodziców. A w piwnicy podziwiałem wiszące pod sufitem narty rodziców pamiętające jeszcze czasy wojny. Kiedy miałem 6 lat na gwiazdkę Gwiazdor przyniósł mi śliczne zielone drewniane narty z rzemiennymi wiązaniami i chromowanymi kijkami. I zaczęło się było nas pary takich w okolicy którzy dysponowali jakimiś deskami nadającymi się do poruszania po śniegu. Rytuał smarowania świeczką drewnianych spodów. I szukanie nieco chociaż pochyłego terenu. Pierwsze doświadczenia zdobywałem w wielkim dole służącym jako dzikie wysypisko.

Potem przenieśliśmy się na Cytadelę. Była tam nawet górka do jeżdżenia ale nas bardziej ciągnęło zjeżdżanie do fosy. Pojawił się też element rywalizacji. Konkurencja polegała na zjeździe do fosy a punktacja była banalnie prosta: pierwsze miejsce ten co zjechał i ustał, drugie znalazł się na dole do końca miał narty na nogach, dalsze miejsca bez punktacji. Ponieważ tamte dziecięce narty w zasadzie pozwalały na jazdę tylko na krechę więc pierwsze miejsce rzadko było obsadzone. Nikt się nie zabił, nikt nic nie złamał. Ale mój Anioł Stróż był wtedy bardzo zajęty.
Z czasem dorosłem do narty mamy to znaczy wyciągniętą ręką sięgałem czuba (trochę oszukiwałem stając na palcach) i pozwolono mi na nich jeździć. Zaczęły się zimowiska harcerskie w górach; Przesieka, Szklarska Poręba, Karpacz. I jazda czyli narty na plecy, mozolne drapanie się na górę zjazd z przerwami (najczęściej narty rozstawały się z narciarzem). Trochę wycieczek. Bo na kandaharach można było chodzić. Na przykład Szklarska Dolna – wodospad Szklarka – Szklarska górna i z powrotem po polach. Nikt nas wtedy na polach nie gonił. Bywało że narty czasem pół drogi wędrowały na plecach. Wyprawy z Przesieki na Odrodzenie; wyjście o 6 i długa wspinaczka trochę jazdy na górze i długi zjazd z powrotem. Anioł Stróż nadal czuwał.
Pierwsze wyrwirączki w Karpaczu. Pierwsze wiązanie bezpiecznikowe KADRA 2, buty Germina. Polsporty Rysy matal kombi, alu i epoxy. Bety. Germiny z jakimiś dziwnymi DDRowskimi wiązaniami.
Szalona zimowa wyprawa w śniegu po pas z Międzygórza na Śnieżnik i długi zjazd. Maciejowa w Rabce z najdłuższą wyrwirączką jaką widziałem.
Potem małe dzieci i trochę przerwy. I nauka dzieciaków. Potem nauka KM. Następne narty ciągła rotacja przy pomocy komisów i giełdy sprzętu używanego. K2 ceramik, Hedy, Salomony. Pomyłka z butami tylnowejściowymi. Mały stok z talerzykami w Lądku ale pod nosem taniej (bardzo) mety. Czarna Góra.
Marzenia o Alpach w końcu zrealizowane. Miłość od pierwszego wejrzenia do Stubaja.

Ostatnia wyprawa na narty z Tatą.
Forum KpM.
Kolejne wizyty w Alpach. F5 i kupa frajdy z innej jazdy z carwingu.
Stubai z KS i KIN Kariną. (Koleżanka Instruktor Narciarski). I wzajemne podpowiedzi Karina ucząca nas jazdy synchronicznej i podpowiadająca jak lepiej w technice tradycyjnej i my pokazującymi jej nasze pomysły na jazdę kawringowa. Mieliśmy wtedy całą kolekcję narty tradycyjne gigantki, funcarwery, szortki.

I tak dalej.
...
Mój pierwszy WZF.
...
Nigdy nie byłem na żadnym kursie, jestem totalnym samoukiem pewnie już nie reformowanym. Wiem że moje wyobrażenie a rzeczywistość się rozmijają. Staram się podpatrywać słuchać i próbować. Teraz na pewno jest łatwiej. Nowoczesny sprzęt przygotowane stoki wyciągi.
A przecież mi żal tych zjazdów w kopnym śniegu kiedy za placami był tylko mój ślad a przede mną ślady po wspinaczce do góry.

ps swoje pierwsze narty mam do dziś w piwnicy

autor: Bosy - Zamieszczono: czw sty 26, 2006 7:49 am

ps swoje pierwsze narty mam do dziś w piwnicy To tak, jak ja ... Powiem więcej - pierwsze i jedyne

A Wasze teksty Gienku i Andrzeju czytałem z wypiekami na twarzy. Dla mnie - totalnego nowicjusza bez przeszłości narciarskiej to jak baśnie

autor: ojciec - Zamieszczono: czw sty 26, 2006 10:56 am
Prawda. Nawet zaczytałem się.

autor: KazP - Zamieszczono: czw sty 26, 2006 8:09 pm
Tak można poczytać z przyjemnością.
Dbaj o te pierwsze narty. Zawsze będą łączyły się ze wspaniałymi wspomnieniami. Dla potomnych często trudnymi do zrozumienia.

autor: torek - Zamieszczono: pt sty 27, 2006 9:27 pm
Domyślacie się, że się szykuję

0000_menu