PDairas - opowiadania
PDairas - 18 kwi 2010, o 12:56
No, dzisiaj będzie po angielsku. W tym języku głównie piszę.
Wolven Diary
14th Feb, 1273
Fire was cracking playfully in the large room's single fireplace, grey smoke coming from logs of wood which were giving their heat away to the chamber. A chamber, yes, this place resembled one much more than just an ordinary room. The stones in the wall and ceiling were more than well-visible, only the floor being rather smooth and providing a good surface to walk on; the thickness of the wall could be seen by a single window, poking out through the three-feet thick layer of concrete and rock. And it was no good behind that closed window: gusts of snow were dominating outside, along with very low temperature tormenting anyone passing by - this spot, with warm, grey smoke being let outside, and bright candlelight coming through the single window, seemed almost like an oasis in that land of uncertainness and danger outside.
There was a sound of a page being flipped. It died as quickly as it arose, making place for silence that always went in pair with reading. The peculiarity about it was, the book that page belonged to was floating in the air. The page was moved without any use of muscles, either, causing the onlooker to suspect that there was some kind of magical force surrounding the book. After no more and no less than ten seconds another page was flipped on the left side, showing even more letters to the reading it. They moved quickly, swallowing at least a few lines of text with a single glare before they moved on, and on, and on, until the page was flipped again.
These eyes belonged to a wolf - yes, a four-legged animal living usually in a forest, often seen in cold environments, known for hunting hares. Though, this specimen obviously was a peculiar one. It lived not in a forest, preferred this fort's warmth to the outside chill, and did not hunt lapines of any kind - mostly because they were way too small for him anyways! There was little good if this animal caught something so little it could squish with a single paw, after all. There were at least good three and half a metre of the wolf from the tailtip to the nose, and half of that size applied to his vertical height. Gargantuan, he was - yes.
Black, as this was the self-proclaimed name of the wolf, coming from the color spilled over his whole pelt, was reading, as usually during these cold days. There was very little need to come outside right in the middle of the winter - the amount of food he had gathered throughout the whole summer and fall, properly prepared and placed in barrels half-stuck in his fort dungeon's frozen water to prevent it from rotting, was probably enough to keep him fed until the snow would melt and flood his dungeon yet another time; the literature still to be read was still present in the building's library in amounts exceeding both his will and ability to do so in the future three or four years; and the large pile of wood, lying still in the main hall with a rather small amount of free space to walk through, was going to give him a lot to clean up in the spring, yet was necessary to let him keep the pleasant temperature of twenty five centigrades, as opposed to minus thirty five outside. As the room's door was usually closed, the window sealed tight and coated by thick layers of cloth to conserve warmth, there was only the necessary opening in the chimney far above, giving out probably the most warmth of all - the walls of the fort defended the insides from chill as well as they did from enemies in the past.
The fort itself, or at least the part of it the wolf was frequently using, was set in a rather simple way. The big main hall itself was mostly flooded with chopped wood meant for burning in his chamber's fireplace. Deeper in it was the fort's library, consisting of a few tens of shelves arranged in a space-preserving way. There were three corridors as well: one leading to the left, towards the kitchen, chamber and other rooms, one leading upwards to the higher floor along spiral stairs, and one placed just behind the pile of wood, leading to Black's room. The chamber itself was not furnished too lavishly: there were a few bookshelves for titles Black particularly liked, a table, a water-filled bucket standing nearby, and a giant mass of blankets, carpets and cloth-sacks he used as his sleeping spot.
An ear flicked in the air. Then the other did as well. Yes, both of them hearing a small growl at once could not be mistaken. Black slowly turned his head around to look at a small stone gargoyle, a sculpture seeming to want to fly off one of the walls, made of solid concrete and with gems in its eyesockets. They glowed - and its mouth seemed to let out a quiet warning sound, as if its two brothers by the main door, bonded with it by magic, had seen something approaching. It was unusual for anyone to wander in such weather - it was fairly hard to survive the wind, the snow and the freezing temperature outside for long enough as it would normally take to pass from any civilized place to this fort, through the snowdrifts of the canyon - though, the concrete sculpture had never failed when it had come to recognizing visitors...
Black stood up, flipping the book around and setting it on the table. He was sure he was hearing the sound of knocking on the fort's main door, even through the sound of gust outside. This definitely needed checking out; the wolf rather quickly jumped towards the door of his room, pushed the handle downwards with a paw, and started hurriedly walking towards the large gate, separating the mildly warm inside of the fort from the snow hell outside. There was someone knocking on the other side of the thick layer of wood, so Black rather hurriedly pushed aside the large wooden log preventing the door from being opened, and turned the lock in the middle. A shiver instantly went down his spine the moment the cold air flung through the slit in between the doors, large enough for the hooded, snow-coated person to come... no, fall inside.
The wolf's eyes opened wide immediately upon seeing the statue in front of him lifelessly tumble on the stone floor of his fort's entrance. One could even see the fur on his ears stand up in nervousness. He did not let the dumbfounding feeling overcome him though, and his teeth shortly lowered to grab at the snow-covered coat of the person to move them further from the door, and turn them around at once. His hind legs shortly pressed against the giant gate to shut it, with the lock in the middle magically locking itself. Black could feel the freezing cold seep onto his teeth from the coat, though using one of his front paws, he turned the person around and looked at their face...
Black had seen much in his life. During warmer months, he had been killing animals for food almost daily, and he was used to bringing death upon animals, sometimes even still struggling inside his jaws. Though nothing could really compare with the sight the front of the person's head presented to him. It was a feline, though the wolf could not tell their gender due to the thick layer of clothing they were clad in. Their face almost did not look like one anymore, if it wasn't for the clenched eyes, dark button of a nose and pursed, shivering lips, once in a moment taking in a shaky breath. The rest of the other's face looked completely horrific; small shards of ice were locking tens of nearby hairs together, being stuck to the almost frozen, violet skin. The person's cheeks were puffed and swollen, at least when compared to the rest of their face: the feline as whole was a victim of the deadly cold outside, though with the little flame of life still struggling within them...
A sudden jerk upwards send the thickly clothed form upwards, carried by Black's teeth again. He could have sworn that this sudden movement pushed a deep, sudden exhale from the person's lungs, and that in turn provoked an inhale of the warm air from inside the fort. It certainly must have stung the other's lungs, probably frozen from inside, but Black did not think about it at the moment. He rushed to the room with the person held by their clothing, sagging like a large bag of potatoes. Once within, the wolf brought a few blankets closer to the fireplace before setting the person on it. Once that was done, he blinked a few times, thinking of a possible way to rescue the winter's victim...
His eyes fell upon the large water-filled bucket, standing nearby. It was used for a small drink once in a while, though right now it was going to serve another function. Black grabbed it without much thinking and quickly emptied its contents all over the feline's form, drenching their clothing completely. It must have hurt much more than the air itself, as the other visibly bent their form and convulsed, letting out a low, quiet growl of desperation and helplessness. It did not anyhow help the wolf's logical thinking, currently being attacked by panic from one side and worry about the other's well-being from the other... His mouth lowered over the other being's wet clothing, now, and tugged on the outermost layer of it while holding the rest of their form with his front paws.
The buttons holding the long, tight coat broke free from their cover, exposing yet another clothing article beneath. Black, though, simply rolled the feline around and threw the first coat aside, quickly proceeding with brutally taking the next one off, and then the next one, and next one. The amount of clothing the person had on themselves was astounding, but that feline must have owed their life just to that. The wolf, after removing a sixth or so coat and third pair of pants, could finally see the other person's bare fur, hidden just by some white underwear, and clearly signing the person's feminine gender. It was a woman, though that was the thing that currently mattered to Black the least, and he stripped these last clothing articles off her form in a similarly quick and ripful way. The wet feline was almost utterly frozen, and Black needed to find a quick way to help her...
The drenched blankets the woman was placed upon were replaced by something else rather quickly, given the wolf's tools used for it: just his teeth and big, clawed paws. A counterpane was placed above her shivering form. Black looked around with visibly panicked eyes, glaring at the other's still ice-covered face, before his ears lifted. He grabbed the bucket once more and ran out of the room, leaving the feline alone for a short while and rushing towards the fort's dungeon. The dungeon, submerged in water since he arrived here, originally served as a storage for all kinds of equipment, yet a nearby river managed to flood it and render it unusable, other than for an option of escaping the fort through one of its secret exits, mostly completely underwater now. Black used it as his personal bathroom, as well as a source of water. It somehow never froze down below, which allowed him to quickly fill the bucket back with water and, this time slightly slower, return to his chamber with it held in his jaws, and shortly set on the stone floor.
Black's eyes closed. His eyes lied flat against his head, and an old formula he sometimes used came onto his mind. It was a spell that was actually useful at times, though, as all magic, it took him a moment to prepare. It was a moment of silence, something he needed especially at such whiles; even despite the quiet crackling of wood in the fireplace and the feline's stuttering, weak breathing, he was managing... Managing so far. That useful trick was read by him in an old book about draconic magic, and was about breathing fire. Black, as a person who learned on his own, knew all the theory necessary, though there were some situations when he could produce nothing bigger than a flame of a torchlight.
The wolf opened his lids, pointing his stare at the metal bucket in front of him. It was a bad idea to point fire against the water's surface, because it would boil while the bottom would stay cold; he knew a little about it, and his nose itched every time he recalled that particular, unpleasant memory from his mind. Nonetheless, his head pointed slightly downwards, steam escaping his nose in fluffy little clouds. The winter's victim suddenly let out a small cough, something that should have disturbed the wolf. Instead, though, it made hope sparkle within the wolf's mind, hope that what he was doing possibly was right...
Black suddenly spread his jaws and breathed out. That breath was much different from what he did every time, though, as it seemed to have come from somewhere else than his lungs; oh, but if it was only that. The gas exhaled from his mouth ignited immediately past his throat, the line of fire formed by it hitting the metal container's bottom and warmly circling around it, sharing its heat with the bucket and, what was much more important to Black, its contents. The wolf's eyes closed as he had visible troubles with withstanding the unpleasant, hot feeling within his mouth. It was already utterly dried when Black came to a finish, starting to heavily pant and barely resisting the need to drink a whole bucket of now hot water at once. Instead, he grabbed a piece of cloth with his teeth, and dipped it inside.
Pleasant warmth did not appear at Black's snout when it pierced the liquid's surface. In fact, he pulled it out almost as quickly as it was stuffed within, due to the water being quite hot, even for him. Black, though, did not hesitate a moment - the whole cloth shortly got pulled into his mouth, with the excess of the water being squeezed back into the bucket by his tongue (Black actually burnt it in the process), before the wolf moved over to the feline. His mouth's muscle did one more job, of messily folding the cloth a few times in a way good enough to lie the hot object onto the woman's forehead. She hissed and visibly tried shaking it off, but Black held the cloth tight by her head, pressing it to her forehead and eyes for a good minute, before repeating the process, this time to the sides and back of her head, each time getting a response from the other, which was enough payment for the water-burnt skin that would need at least a few days to regenerate.
The cloth was shortly changed for something bigger and thicker, which allowed the wolf to cover a greater area of the feline's body at once. It turned out to be useful by covering her chest, and then abdomen with it, while the wolf kept on warming the feline's head up. The water cooled down over time, and Black did not find any use in warming it up any further. The initial haste was gone and the woman, even though still unconscious, was not endangered by her body's temperature anymore. Black, while giving the traveller's feet proper treatment, noticed a small, healed-looking wound at her right leg, but he ignored it for the time being, having greater priorities than observing her form right now.
Though, while massaging the feline's abdomen with his snout, Black suddenly heard her voice. "...the s... ship... d-don't... p-pirates!...", the woman whined out, slightly straightening her form before falling onto her back once more. The wolf's ears lifted instantly, and he looked at her face for any sign of consciousness with clear interest on her face. The bipedal creature suddenly tensed again, sharply moving a hand forwards.
"N-n... j-Jack... no... don't go... n-noo! J-JJAAAAAC---"
The sound of her scream, as loud as a bang to the silence-loving wolf, was paused in half the moment she vomitted, turning on her side with her whole form and shivering again. Black's paw dodged upwards just in time, stepping slightly further while the wolf himself kept on observing the woman's form, though with more interest than worry. She curled up, and for a moment her eyelids stopped clenching, and even slightly parted. The feline turned her head to look around in an unconscious manner, though when her eyes met his, they held that position for a moment. Her lips even parted as to speak, but before she could do that, her head fell upon the roll of cloth again, relieving her consciousness from the reality's weight again.
Black's ear flicked in happiness. Only one thought populated his mind after this sight, even when he stepped backwards to pick the cloth from the bucket to clean the floor, when he tugged the soaked cloth from underneath the woman's head and replaced it with another one, when he added a few logs to the fireplace to raise his room's temperature and finally, when he lied down in front of her, pressing his nose to her forehead to check her temperature. She had fever, she was able to speak, she even vomitted. Her body's natural functions were coming back to her.
His thought was: she'll be fine.
20th Feb, 1273
Even a week hadn't passed, but Black had already been showing signs of exhaustion through the whole former day. The giant, quadrupedal wolf's eyes were slightly clenched most of the time and too dry to function at their best; his movement was slightly slowed down and even the letters of the books, his beloved books, were teasingly dancing on the pages, swapping with each other when he wasn't concentrating enough and making everything quite hard to understand. The truth was, he had not slept at all since the "guest" from outside had appeared within his fort's walls. A rather surprising guest, to be honest, and, sadly, troublesome for the wolf.
From almost terminal hypothermia and through a while of fairly normal temperature, she went to very high fever. Black was initially cheered by the fact she started giving out more signs of life, like pants, whines or semi-legible series of words that almost made sense. That happiness of his was quickly verified, though, when that febricity refused to lower, rendering the female feline, found on the door of his fort almost completely frozen, as defenceless as she was before. The task of cleaning her, switching the blankets every day and otherwise taking care of the woman's physiological needs obviously wasn't the most pleasurable one, yet it gave the canine a strange kind of tranquility.
Still, it was not long before Black started growing worried about the woman. A few books on medicine had been read and quite an amount of herbal recipes tried, with use of the healer's bag found on the upper floor of his fort a long while ago. Someone could have found the sight of Black fiddling with such small bags and items using his poor skill of telekinesis and giant, almost nonprehensile paws rather funny. Possibly even the wolf himself could have done so, but he was way too occupied with boiling water, throwing the leaves inside and, after enough time had passed, trying to feed it to the feline. Trying, it was a good word: before finding a suitable method of making someone unconscious drink anything without risk of choking and/or throwing up, a few glasses of herbal essence diluted in water had gone to waste.
The piece of cloth, that just a few days ago had been used to warm the woman's body up, now was used to cool her down. There was an excess of snow outside, so Black, after packing some of the white puff tightly into the rolled-up towel, had been putting it on top of the feline's head to slightly chill it down. It couldn't have been a pleasant treatment, reasoning from the sounds coming from her throat that time, but the wolf had no idea how to do it in any better way.
Other than that, he had spend his nights sitting by the feline and listening to her. Especially on these later days, when the wolf's already been too nervous about the woman's state, he had been sitting and observing her, listening to the sounds she had been making. He had tried sleeping, but his overly sensitive ears were waking him up with every sound from her anyways. His only hope so far were the woman's short moments of awakening. He had counted five or six so far, but he clearly could distinguish them from her usual unconsciousness: her eyes, as weak as aching as they were, were moving around and taking in the sight of his fort's ceiling, sometimes his face and other objects nearby. She hadn't spoken at all, but Black did not expect nor require her to do so.
Until...
The wolf fell clumsily onto his pile of carpets and pelts, the one he used as his bed. His eyelids instantly closed in a try to gain at least some rest through this longest day of his life. A thought about giving up and resting for a whole night passed through his mind, though he immediately shook it out of his head. He perfectly knew that he did all of this so far to save that feline's life, and all of it, including that flame of life burning inside the bipedal creature's heart, would go to waste. There still was a chance, and he needed to do everything to use it. His eyes opened a little, staring at an undisclosed point in front of him, blinking occasionally while his ears flicked, listening to the woman's gentle sighs.
He tried to find a positive, like usually. She was still breathing, meaning that she was still alive. He could go like that for a day or two more, before his body would start seriously malfunctioning. He already could sense it: his thoughts were wandering in strange directions, refusing to concentrate on anything, his eyes were hardly able to change focus, and he even started hearing things. He could have sworn that he heard someone crying. Though, maybe it was due to his mind playing tricks on him. The sun had been already down for at least three hours now, he should have been asleep long ago...
Black spent a few more seconds lying like that before his mind processed the sound information and adjusted his body's reaction, including sudden standing up, shrinking of pupils and injection of adrenaline into his system. He was not hearing things. She was crying.
The wolf sharply turned and moved towards the primitive bed formed of a good half of his blankets and cloth rolls, kneeling on his front legs and poking his nose against the back of the woman's head. She was curled up in a fetal position, covered with blankets up to her neck and holding the chilly towel to her forehead with both hands. Her fur was glistening with sweat, a defensive act of her body to lose temperature. She felt the poke of the wolf's cold nose, and started wiggling underneath these blankets, turning around, yet still not looking at the giant, black figure in front of her, even as the wolf spread his jaws to speak.
The words of how are you feeling? echoed through his head. There wasn't really a better question in his head at the moment, but he felt that he just had to ask her something... anything. Though, before he pushed himself to do it, a response came from her.
"I... I'm... thirsty...", Black heard in response. The female's voice was vibrating and high-pitched, quiet and delicate. It was a statement, though Black instantly looked at the fireplace, next to which was a rather large clay pot, filled with already cooled herbal infusion. He stepped over the female and looked at the small cup standing nearby. His eyes, as tired as they were, squinted and tried to concentrate, suddenly sending the cup a few inches into the air. The eyed followed the small piece of pottery as it moved upwards, or possibly it was them who were leading it through the air, finally sumberging it in the pot and filling the cup with the slightly brownish liquid, before Black started making slow steps forwards, and finally pressed the wet goblet against the feline's hand.
He did not need to speak anything. Her other hand first groped around a bit, trying to get a firm grasp on the handleless cup, before finally catching it and allowing Black to clench his eyes, which were now aching even more. When he opened them again, though, his spirit lifted slightly at the sight of the woman holding the goblet with both hands and quietly sipping from it, the towel lying on the pillow next to her. Black quietly moved around and took it with his teeth, shortly pressing it back to the feline's forehead.
"...thank you...", he heard after a small gasp for air hit his ears, a sign that she finished drinking. One of her hands shortly grasped the towel once more, but only to push it away from her head. Black let it go as well, exposing his face to the feline and looking back at her eyes in silence. They looked much better than before: their surface was gleaming, yet not as much as before, being a proof of her slightly better state. Black knew that this sight, inquisitive and filled with feline curiosity, could not last for long before she would ask the obligatory question of...
"...could you hug me?"
Black blinked. That was not a question he expected in the first place. He had already prepared a few answers, including his identity, the name of the fort and its brief history, how that female appeared in this chamber and a few other details he deemed necessary, but this question was an utter surprise for him. He blinked a few times at the other's eyes, noticing how big and green they are... before waking up from his little stun, and nodding at her. "Sure."
He did not really know how to hug a bipedal, to tell the truth. He sat on all fours and slowly moved towards the woman, extending his front leg to gently slide it underneath her and pull her into the embrace between it and his head. The feline seemingly caught the idea, lifting her chest upwards a bit before actually hopping towards Black and clinging to his form with her hands, nuzzling up against him. The wolf, aside from hiding a faint blush behind the coat of fur covering his cheeks, fixed the blankets around the woman and covered her back with them once more.
"...my head aches really hard...", the woman added after a few whiles. "...I don't know where I am, and I barely feel my legs... It's a terrible feeling, you know?", she whispered into his ear, trying to press closely to the quadrupedal creature's form. "I remember cold... Lots of snow... And you are so warm..."
Black quietly swallowed. The woman must have been affected by her high temperature, since her behaviour and usage of sentences were something that was constantly surprising him and stripping him of ideas how to act or react at that very moment. He pressed her tighter towards himself in turn, speaking nothing.
"...to be honest, maybe you know a few things I would like to ask... But I don't want to ask them now... I want warmth, warmth and silence... and you are so nice that you give me both... I almost think you may have known me before if you... so precisely... give me what I really need..."
The wolf's ear was listening to the feline's quiet words. They were somehow strange to the wolf, though they were making some sense. Black, after a while, finally decided to respond, nuzzling against her face back in order to spread his jaws.
"I would like to offer you some sleep as well. I am delighted and relieved to see, that you can speak, though, please, you need to recover.", he spoke, or rather, whispered as quietly as possible. His tone of voice, very low and slightly gruff at this volume, but the other seemingly did not mind it at all.
"See... You know what I want perfectly...", she whispered in turn, hugging the wolf even tighter with her weakened arms. Black at first thought that she started breathing strangely huskily after these words, but shortly he realized that the feline started to purr, quietly, yet warmly. The wolf remained in such a position for a long while, listening to the sound she was making until it faded into a calm, steady breath. It somehow made him feel relaxed and calmer. The feline was still quite ill, but that almost silent rumbling made him feel that it was worth to spend all that attention for her. His eyes closed, and his head rested upon the blankets covering her form. If there was a reward for everything he had done so far, then this sound, so quiet yet so full of life, must have been it. It fell into his memory and echoed from ear to ear during Black's sleep, a first true while of rest since the female's arrival at his fort.
PDairas - 18 kwi 2010, o 16:23
Coś po polsku, z... Jiraiyą!
"Uciekać! Szybko! Jadą!", ktoś wrzeszczał za mną. Ech, nie żebym w ogóle słuchała, z tym całym jazgotem dziejącym się nade mną, przede mną, wokół mnie, przenikającym mnie do głębi i przeszywającego moją duszę strachem. Faktycznie, zachowywałam się wtedy jak zwyczajne zwierzę, szukające ucieczki przed śmiercią, zaglądającą do okien poczty.
Ach, uciekałam. Uciekałam po schodach w dół, wiedząc, że jeżeli się zatrzymam, tych kilkunastu ludzi pędzących za mną z pewnością mnie zdepcze za to. Jedną ręką trzymałam moją wojskową czapkę, w drugiej miałam jakąś krótką, odbezpieczoną broń palną. Wypadłam ze schodów jak szalona tylko po to, by paść tuż pod ścianę, kiedy przejeżdżający wzdłuż ściany z dużą prędkością jeep serią porozbijał wszystkie okna w budynku. Trysnęła krew, ktoś uciekający ze schodów dostał w tętnicę.
Strzały trwały jeszcze przez kilka minut. Trzymałam pistolet mocno w mojej garści przez cały czas, nasłuchując krzyków w moim języku, lecz nie śmiąc w ogóle się podnieść. Dopiero po jakichś piętnastu minutach ciszy i upewnieniu się, że za oknem jest już w miarę bezpiecznie, przykucnęłam. Ktoś z reszty pracowników poczty pobiegł po apteczkę, i wkrótce też dobrze opatrzył ranę. Kula utkwiła w połowie uda, a facet, do którego to udo należało, darł się jak cholera, dopóki ktoś nie strzelił go kolbą po łbie. Miałam zamiar zaprotestować, ale ta względna cisza, która nagle dotarła do moich uszu, pozwoliła mi nieco uspokoić to łomotanie serducha słyszalne w mojej głowie.
Znów usłyszałam strzały za oknem. Nie trwały one długo, i pochodziły z długiej broni. Zdjęłam czapkę i z położonymi uszami wyjrzałam nad krawędź okna. Było czysto, a wkrótce z lewej wyszedł jeden z naszych - lis w czerwonym mundurze. Machnęłam do niego. On mnie zauważył, podbiegł do naszej poczty i wpadł do środka przez drzwi, mimo że mógł zrobić to samo przez resztki okien.
"Ktoś od was oberwał? Po nodze?", spytał, patrząc na opatrzonego faceta, głośno oddychającego. Otrzymał wkrótce odpowiedź, coś w stylu "będzie z nim dobrze", i westchnął. "Musimy was stąd wyciągnąć. Poczta, nawet wojskowa, nie może leżeć ledwo kilkaset metrów od linii frontu."
"Jakieś dwa tygodnie temu to był kilometr z groszami.", ktoś z pracowników odburknął. Żołnierz spojrzał na niego z wyrzutem, a ja widziałam pot spływający z jego nosa po jego owłosionym pysku.
"Więc wybieraj. Albo my przesuwamy was głębiej w teren, albo ty idziesz i przesuwasz linię frontu dalej.", warknął lis, odwracając wzrok do mnie. "Jiraiya, to twoje imię, tak? Dobra... Naprawdę musimy was stąd wyciągnąć. Wkrótce mogą was z tego budynku po prostu sprzątnąć, a wiecie, że oni nie biorą zakładników..."
"Marcel, przestań.", odpowiedziałam mu. "Transport jest zajęty wożeniem rannych z frontu do szpitali, a potrzebujemy przynajmniej ciężarówki, żeby zabrać się z całą kartoteką. A to przecież o nią, nie o nas, chodzi generałowi, nie?"
Lis wyraźnie zrozumiał, o co mi chodzi, bo zamknął oczy. Przez chwilę myślał, po czym westchnął i powstał.
"Chyba ostatnio druga grupa zdobyła jakiś większy wózek, tylko nie ma do niego kluczyków... Pojadę do nich, to tylko dwa kilometry, pomajstruję jeszcze dziś przy stacyjce, i już jutro cała poczta, razem z wami, będzie w Azerholmie.", powiedział cicho, po czym odwrócił się na pięcie i pomaszerował w przód. Widziałam, że ma wątpliwości co do swoich słów, ale mogłam mu ufać. Jak nie jutro, to pojutrze, a może nawet za trzy, cztery dni, ale on na pewno załatwiłby jakąś ciężarówkę.
"Dobra... Jira, pomóż mi przenieść tego gościa. Tu gdzieś jest lekarz, on mu wyjmie tą kulę."
Spojrzałam w tył. Po chwili niosłam już nosze, oglądając całą sytuację już z dystansu. Już odeszła w przeszłość. Czarnokrzyżowcy wjechali nam w obóz, objeżdżając miejsce stacjonowania głównego oddziału, i postanowili go zająć. Na szczęście nie wiedzieli, że wpadła tu do nas na noc trzecia kompania strzelców, elita żołnierzy. Przechodziłam obok radiowca, który nadawał dowództwu komunikat: dwustu ich było, osiemdziesięciu broniło. Brak strat u naszych, oni wycięci co do jednego.
Uniosłam delikatnie brew, a na ustach pojawił się uśmiech. No, tacy to mogą bronić wilczyc takich, jak ja.
* * *
Marcel był jedną z owych niewielu osób, którym mogłam w każdej sytuacji zaufać. Podjechał pod pocztę zdobyczną ciężarówką na czarnych rejestracjach jeszcze tego wieczora, tak, jak powiedział. Do tego podjechał jeszcze do dowództwa i załatwił nam wszystkim przeniesienie w bardziej bezpieczne miejsce - a nawet, jako dżentelmen, zajął moje miejsce w znoszeniu pełnych papierzysk mebli z piętra na parter, i ładowaniu ich do wozu.
Tuż po rzuceniu się na jedno z krzeseł na parterze uświadomiłam sobie, że nie miałam jeszcze chwili odpoczynku od momentu, w którym czarni wjechali nam w obóz. Westchnęłam głośno, i po chwili wiercenia się powstałam. Mruknęłam słówko jednemu ze znoszących meble, po czym powolnym krokiem poszłam w stronę łazienki. Zamknęłam się w niej, i zaczęłam ściągać ciuchy.
Tak, jeden z powodów, dla którego to miejsce było jednym z moich ulubionych, była bieżąca ciepła woda. Bojler nad moją głową trochę buczał, ale ten dźwięk kojarzył mi się z miłym pomrukiem jakiegoś kota bardziej niż z czymś irytującym mnie do bólu. Schwyciłam za mydło leżące na umywalce i puściłam wodę do gigantycznej miednicy. Leciała powoli, zdecydowanie zbyt wolno jak na mnie - ale, mając wybór między dużym strumieniem lodowatej wody z rurociągu i drobnym z bojlera, gęsia skórka pojawiająca się na moich plecach wybrała to drugie za mnie.
Spojrzałam w lustro przede mną, i uśmiechnęłam się. Cóż, niektórzy faktycznie mogli nazywać mnie burą suką, głównie ze względu na sam kolor futra pokrywającego moje ciało. Różnica między wilczycą a losowym psem domowym też nie była wcale taka wielka, więc nawet przyzwyczaiłam się już do ksywy "Bura". Rozciągnęłam się kilka razy i kilka razy obracałam, oglądając moje ciało z kilku różnych stron, po czym zakręciłam kurek, ścisnęłam szarą kostkę mydła w garści i zaczęłam się myć.
Ciepła woda zawsze dobrze na mnie działała. Już po kilku chwilach poczułam się raczej odprężona, a nawet pozwoliłam sobie na nasiadówkę w miednicy, ustawienie grzbietu tuż pod kranem i odkręcenie kurka po raz kolejny. Ciepły płyn rozgrzewał moją skórę, a ręce, obejmujące moją klatkę piersiową i ściskające łopatki, delikatnie masowały. Jeżeli miałam opuszczać to miejsce, to i tak bojler tu zostawał, a przynajmniej tak przez chwilę uważałam...
"Dobra, chłopaki, bojler też bierzemy.", usłyszałam nagle zza drzwi, po czym ktoś pociągnął za klamkę. Skobelek, widocznie nieprzyzwyczajony do energicznych pociągnięć Marcela, po prostu się otworzył, a on sam wparadował do łazienki. Spojrzałam mu prosto w oczy, próbując utrzymać je w tej pozycji, jednak wiedziałam, że było to raczej mało prawdopodobne - mokra wilczyca pod prowizorycznym prysznicem, mająca tyle szczęścia, że nogi ukrywały jej intymne miejsce, a przedramiona piersi, była raczej rzadkim widokiem na froncie.
"...eee, dobra, za dziesięć minut. Są tam na górze jeszcze jakieś meble?", Marcel napomknął, odwracając sie na pięcie i maszerując na zewnątrz. Zaczerwieniliśmy się na policzkach chyba oboje, jako że Marcel był dość przystojnym żołnierzem, a i ja chyba nie grzeszyłam brzydotą... Kiedy tylko drzwi zamknęły się z powrotem, westchnęłam i wstałam. Bojler jednak szedł z nami. Po chwili miałam już w ręce ręcznik.
* * *
Dostałam nawet przytulne miejsce między kilkoma kocami na drewnianej podłodze ciężarówki a dwoma dużymi teczkami pełnymi papierzysk. Były jednak obite nawet przyjemną w dotyku skórą, więc nie miałam powodu do narzekań. Obok mnie siedział już opatrzony niedźwiedź, ten z postrzeloną nogą, a w głębi leżały owinięte sznurem meble, na których zaś leżeli, między drewnem szaf i plastikowa plandeką nad nimi, pocztowcy.
Spojrzałam przed siebie, na obóz, z którego właśnie wyjeżdżaliśmy. Nie tęskniłam już tak bardzo za tym miejscem; nie, to nie dlatego, że wzięliśmy bojler i wepchnęliśmy go między dwie szafy, żeby moja koleżanka mogła przy nim usiąść i się grzać. Po prostu nigdy nie potrafiłam usiedzieć za długo w jednym miejscu. Lubiłam zmiany, a adaptowanie się do nowych sytuacji przychodziło mi z łatwością. To samo było i w tym wypadku, no.
Po jakichś pięćdziesięciu minutach, oraz kilku pobieżnych kontrolach ładunku ciężarówki, dojechaliśmy do nowej siedziby budynku. Mój tyłek nie bolał po tej podróży tak mocno, jak tych, którzy siedzieli na podłodze bez niczego pod sobą, ale i tak musiałam rozprostować swoje nogi po dość długiej podróży z kupą bagażu na kolanach. Wózek z pewnością musiał być w fatalnym stanie, bo widziałam myszy, które z niego pouciekały, jak tylko się zatrzymaliśmy, choć mogły one pochodzić z ciężarówki tak dobrze, jak z pocztowych mebli. Trzeba było wcześniej czy później skombinować kota.
Wzięłam torbę ze swoimi rzeczami, kiedy już zaczęli rozładowywać wszystko. Na szczęście dostaliśmy parter, więc nie było potrzeby, aby ciągnąć całą kartotekę z powrotem na górę; zresztą, nikt nie miał zamiaru tego robić po zmroku. Ciężarówka dostała wartę, a my sami udaliśmy się do środka budynku, żeby ocenić warunki.
Był niczego sobie z zewnątrz; czerwona cegła zerkała na nas wszędzie, zarówno z zewnątrz, jak i ze środka, otynkowane ściany z obydwu stron zdecydowanie nadające się do remontu. Wewnątrz była łazienka, ale zdecydowanie zbyt mała na wsadzenie do niej bojlera bez rozwalania połowy ściany działowej, a w piwnicy, gdzie ktoś przez chwilę chciał umieścić kartotekę, pachniało, jakby ktoś pędził bimber.
Nienajgorzej, pomyślałam. Tu przynajmniej piwnica nie była mokra, a wyrko, które znalazłam w przybudówce z pustaków obok, całkiem wygodne. Szkoda mi tylko było, że tutejsza wojskowa szycha, jakiś wysoki kocur o jasnym futrze, ubrany w kufajkę na czerwonym mundurze, początkowo nie wydawała się zadowolona z mojej obecności.
"Hm, nie myślałem, że razem z pocztą przyjedzie również ktoś do towarzyszenia mi w łóżku.", powiedział sucho, nie uśmiechając się nawet. Zdecydowanie nie chciał, bym te słowa mogła wziąć na serio. Szybko rozpoznałam jego stopień po pagonie na ramieniu.
"No nie wiem, podporuczniku. Ta przybudówka nie wygląda na... mmh... ogrzewaną.", powiedziałam, raczej rozkosznie się rozciągając na łóżku. Żołnierz jednak nie obrócił wzroku z powrotem w moim kierunku, więc raczej szybko wstałam i wzięłam torbę z rzeczami z poduszek. "Gdzie my śpimy tej nocy?"
"Obawiam się, że na podłodze. Powiedziałem już twoim kompanom, że będą musieli wytrzymać ze śpiworami, które przywieźli. Łóżka polowe dostaniecie najszybciej za cztery dni.", kocur powiedział w ten sam, lodowaty sposób. Lekko wydęłam wargi.
"Podporuczniku, chciałabym poprosić o trochę lepsze warunki.", powiedziałam, prostując się i stając na baczność. "Uważam, że jako kobieta, ochotniczo pełniąca służbę jako pocztowiec, mam prawo do nieco lepszych warunków bytu niż oferowane mi tutaj. Poza tym, śpię w jednym pokoju z osobą, której już dwa razy musiałam dać z plaskacza za nieprzyzwoite spojrzenia, komentarze, a nawet włożenie ręki tam, gdzie jej być nie powinno."
Kocur powoli odwracał się w moim kierunku przez cały okres trwania mojego krótkiego monologu, po czym pomaszerował w moim kierunku, stanął przede mną i spojrzał na mnie. Uśmiechał się.
"Rozumiem, starszy szeregowy.", powiedział, przesuwając palec po szczycie mojego naramiennika, naramiennika z pojedynczym paskiem przechodzącym po jego szczycie. "Po rozważeniu waszej prośby, uprawniam was do wzięcia dodatkowego koca, który przywieźliście razem z wyposażeniem poczty, i położenia na nim waszego śpiwora."
Uśmiechnęłam się do niego, cichutko warcząc z niezadowolenia. On w odpowiedzi puścił oko w moim kierunku, i odwrócił się na pięcie po raz kolejny.
"Poza tym, możecie wziąć jedną poduszkę z mojego łóżka, tak długo, jak wróci w nienaruszonym stanie.", powiedział głośno. "Spocznij. Odmaszerować."
Zasalutowałam mu z uśmiechem, po czym wzięłam torbę i zarzuciłam ją na plecy. Z poduchą pod pachą, wymaszerowałam, aby wziąć śpiwór. Cóż, nieco prezentowania wdzięków zwykło mi pomagać w negocjacjach. I, poza tym, ów kocur chyba lubił wojskową dyscyplinę w moim, kobiecym wydaniu.
* * *
Do południa poczta była już rozłożona. Kartotekę udało się ustawić w miarę tak, jak stała w wcześniejszym budynku, co ograniczyło bałagan pochodzący z tego, że jedna z lin nie wytrzymała, i jedna z szafek wypluła swoją zawartość na podłogę wkrótce po wniesieniu jej do środka. Ktoś nawet napomknął, że to przez chorobę lokomocyjną i transport w trudnych warunkach. To udało nam się wkrótce uprzątnąć, i pozajmowaliśmy pokoje w budynku.
Na piętrze ktoś urządził prowizoryczne koszary, stały tam rzędy piętrowych łóżek, ustawionych dość ciasno wraz z bagażami żołnierzy. Cóż, wkrótce udało mi się zamienić mój śpiwór za miejsce w łóżku, choć przyznaję, musiałam do tego zadania nieco rozchylić prawie nieistniejący dekolt mojego munduru, i kopnąć w krok jakiegoś jenota śpiącego nade mną.
Minęło kilka dni. Trutka na myszy, podłożona w budynku, w ogóle nie pomagała; coraz to nowe zbiory papierów okazywały się nadgryzione. Przeglądałam właśnie kopię jednego z plików dokumentów sprzed miesiąca, rogi których miały różne, fantazyjne kształty, wykrawane przez zdolne mysie zęby, kiedy do budynku wszedł Marcel, raczej zadowolony. Usiadł przede mną, patrząc na resztę papierzysk zgromadzonych na stole przez chwilę, po czym zaczął.
"Udało mi się załatwić pokój dla ciebie.", powiedział z małym przymrużeniem oka. "Jest w drugich koszarach, tych białych za rogiem. Całkiem przytulny, z małym oknem. I ma grube ściany, więc nie będzie trzeba ci grzać, kiedy zrobi się zimno." Zamrugałam kilka razy.
"Serio?", spytałam. Nieco byłam tą odpowiedzią zaskoczona, ale z drugiej strony ucieszyłam się na wieść o tej informacji. Własny pokój oznaczał, że na pewno dostanę własne wyrko, a wiadomość o grubych ścianach nie była wcale taka zła.
"Całkiem serio. Wiesz, komu dziękować.", lis odrzekł z porozumiewawczym mrugnięciem w moim kierunku. "Wieczorem wpadnę po twoje rzeczy, a ty możesz w tym czasie zabrać kawałek roboty do siebie. Na razie, spadam na patrol.", dodał cicho, po czym wstał, i wypadł tak szybko, jak wszedł.
Uśmiechnęłam się pod nosem. No, nie zagrzałam tu miejsca za długo. Ciągłe zmiany, lubiłam to. Położyłam dokumenty na stole, po czym wstałam i odruchowo spojrzałam pomiędzy szafy, gdzie jakaś biała mysz odwzajemniła spojrzenie. Nie wahając się długo, uciekła z powrotem w stosy papierzysk. Ech, nie byłam w nastroju, żeby psuć sobie i jej nastrój poprzez jakąś głupią zabawę w suczkę i myszkę.
Postanowiłam nieco się przejść. Wieczorne powietrze dobrze mi robiło na płuca, szczególnie w tej porze między latem a jesienią, kiedy powietrze nie było takie suche, ale wciąż było dość ciepło.
* * *
Wróciłam, kiedy już było ciemno na dworze. Stanęłam przed budynkiem poczty z kilkoma innymi żołnierzami i przy szklance wina (za pozwoleniem dowódcy) wesoło rozprawiałam o kilku sprawach, które tego wieczoru nawiedziły mój nowy obóz.
Zajęło mi to chwilę, racja, ale w końcu wróciłam do środka. Zdjęłam kurtkę od razu po wejściu, mój wzrok kierując na stół. Jakby wyczuwając niebezpieczeństwo, jakiś gryzoń siedzący na nim zaczął uciekać prawie od razu; ja jednak nie miałam zbyt wielkiej ochoty na to, by go w ogóle łapać. Weszłam do sali po jakiejś połowie minuty, spędzonej na przeciąganiu się i myśleniu o spędzeniu tej nocy w nowym budynku.
Zwróciłam od razu uwagę na papiery walające się po podłodze. Kilka kartek z wierzchu stołu, które przepisywałam ostatnio na maszynie, teraz znalazły się w losowych miejscach dookoła tego mebla. Wiatru nie było, jako że okna były zamknięte, a jakiś uciekający gryzoń nie byłby w stanie rozrzucić takiego pliku podczas swojej ucieczki... poza tym, nie widziałam, żeby cokolwiek latało dookoła stołu, kiedy to coś zmykało ze stołu.
Pozbierałam kartki, uważnie oglądając wszystkie miejsca, w których ów gryzoń mógł się ukryć. Pewne myśli świtały mi w głowie, i choć wydawały się po prostu głupie, w jakiś sposób pozostawały mi przed oczyma. Ślady po łapach na tych kartkach były wyraźne w kilku miejscach, jakby ten gryzoń stał tam w miejscu przez dłuższy czas... tylko po co miałby to robić?
Zacisnęłam pięść. To wcale nie wyglądało dobrze...
* * *
Zaczęłam się pilnować od tamtego czasu. Za każdym razem wkładałam dokumenty, nad którymi pracowałam, do szafy zamykanej na klucz; to samo zresztą robiłam w swoim nowym pokoju. W dziwny sposób problem myszy rozwiązał się sam; widocznie nie miały już czego gryźć, jak skwitował go Marcel. Postanowiłam jednak sama urządzić małe śledztwo na ten temat.
Zaczęłam zostawiać dokumenty na stoliku po raz kolejny; tym razem jednak jakieś mało ważne papierzyska, coś dotyczące dostaw koców czy przeglądów technicznych wozów. W dziwny sposób, plaga myszy po krótkiej chwili powróciła, a dokumenty zaczęły być nadgryzane po raz kolejny. Któregoś razu, zaś, nie poszłam spać. Zaczaiłam się w pocztowym budynku, siedząc w dość dużej drewnianej skrzynce, którąś ktoś "przypadkowo postawił" przy moim biurku.
Moje podejrzenia sprawdziły się. Nie później jak dziesięć minut stania w owej niewygodnej skrzynce i męczenia swoich żył w łydkach, coś zaczęło piszczeć nieopodal. Przez dziurę w skrzynce zauważyłam, jak coś zręcznie wspina się po nodze od stołu, i stamtąd po obrusie, trzymanym przez arcyciężką maszynę do pisania, podąża na wierzch stołu.
Ścisnęłam w ręce sznurek od pułapki, ustawionej dokładnie nad kartką papieru na stole, i czekałam. Tym razem dałam temu gryzoniowi coś smacznego: trochę planów dotyczących przemarszu wojsk wzdłuż frontu. Fałszywych, tak na wszelki wypadek. Tak, jak oczekiwałam, ów szczur wlazł na środek kartki, i zaczął patrzeć na nagłówek. Psiakrew, umiał czytać, do tego jeszcze przy półmroku, jaki padał z jakiejś latarni przez okno.
Powoli zaczęłam opuszczać ową pułapkę na odpowiednią wysokość. Użyłam do jej konstrukcji kilku kółek przygwożdżonych do paru miejsc w meblach i suficie; wszystkie były dobrze naoliwione i nie wydawały żadnego dźwięku. Uśmiechnęłam się pod nosem, kiedy przez szpary w dechach zobaczyłam ją wiszącą kilka centymetrów nad jej zapatrzoną w dokument głową. On chyba jednak coś zwąchał, a właściwie zobaczył, że nagle zaczyna mu się ściemniać na papierze. Spojrzał w górę.
Puściłam.
Pisk, dochodzący z dużej, metalowej puszki, obciążonej dodatkowo dwoma dobrze uwiązanymi dwukilowymi odważnikami na wierzchu, był znakiem, że moja pułapka zadziałała tak, jak chciałam.
* * *
Siadłam wygodnie w swoim krześle, huśtając się nieco na tylnych nogach. Racja, było to niemałe widowisko w całym obozie: metalowa skrzynka, z której dobiegały jakieś bliżej nieopisane, piskliwe dźwięki, w której zaś była szczurzyca. Zwykła, czworołapna szczurzyca, którą mogłam zmieścić na dłoni. Zwykła, za wyjątkiem brązowego munduru, dopasowanego do jej rozmiaru, na naramiennikach którego wyszyte były po trzy czarne krzyże.
Spojrzałam na klatkę, którą miałam koło siebie na stole. W niej, obok małej miski z wodą i kupą trocin wszędzie dookoła, siedziała owa szczurzyca, już pozbawiona munduru i patrząca na mnie z dziwnym wyrazem twarzy: to chyba było coś pomiędzy smutkiem, ciekawością i zawiścią. Delikatnie podsunęłam krzesło do stołu i nachyliłam głowę do klatki.
"Pisać nie umiesz, pokazywać palcem raczej też nie, ale czytać potrafisz... Odezwij się, no.", powiedziałam cicho, uśmiechając się do zwierzątka. "Inaczej Marcel nie pozwoli mi dać ci niczego do jedzenia, a może nawet zrobi ci coś złego.", dodałam, patrząc, jak szczurzyca powoli podchodzi do brzegu klatki i opiera się na nim. "Nie powiem nic Marcelowi. Tylko się odezwij, no. Pokaż, że umiesz mówić."
Ona milczała przez długą chwilę, zanim w ogóle się poruszyła, po chwili zaś widocznie się przełamała. "...a dostanę coś do jedzenia?", spytała cichutko, w swoim piskliwym głosiku, patrząc na mnie swoimi względnie wielkimi oczyskami. Uśmiechnęłam się szerzej.
"No pewnie.", odpisknęłam równie słodziutkim tonem, biorąc stojącą tuż za prętami klatki (to był pomysł Marcela) pokrywkę od słoika, pełną żyta, słonecznika, jakichś traw, a nawet z jakimś małym kawałkiem kiełbasy, i, po uniesieniu wieka, włożyłam do środka. "Nie gryź, bo przybiegnie Marcel.", powiedziałam, znowu się uśmiechając, kiedy szczurzyca zbliżyła się niebezpiecznie do moich palców. Po umieszczeniu karmidła w środku wróciłam do poprzedniej pozycji, tym razem obserwując szczurzycę zaczynającą pałaszować.
Westchnęłam, prostując się i zaczynając się huśtać na krześle od nowa. "Dobra, dałam ci wodę za pokazanie pyszczka, żarcie za wypowiedzenie kilku słów. Jeszcze trochę, i ci otworzę klatkę, nie?", spytałam, lekko ironizując, patrząc na klatkę. Gryzoń delikatnie podniósł oczy, patrząc na mnie z ciekawością. "Tylko muszę jeszcze wymyślić jakiś warunek... Może, może...", kontynuowałam, spoglądając na sufit.
"Opowiedz mi nieco o sobie. Kim jesteś, co tu robisz, skąd wzięłaś ten fajny ciuszek, który Marcel chce wykorzystać w teatrze lalkowym. A ja w zamian, hmmmm... Może nawet wsadzę ci do klatki domek. Stoi?"
Szczurzyca, po długiej chwili zastanowienia, kiwnęła głową. Uśmiechnęłam się, po czym siadłam do maszyny do pisania.
* * *
Powoli zaczynałam myśleć, że Orri - bo tak zwała się ta szczurzyca - poczęła przeginać. Mniej więcej w połowie swojego życiorysu powiedziała, że nie chce jej się dalej tak mówić, chyba, że wstanę z krzesła. Dziwne to było, ale dobra, odstawiłam krzesło na bok i pisałam dalej.
Teraz zaś wspomniała o tym, że w tym pokoju jest strasznie gorąco. Było to prawdą, bo nie trawiłam zimna w miejscu, gdzie śpię, i ona wspomniała o tym, że nie może już patrzeć na to, jak ja się gotuję w tej bluzie i koszuli. Poprosiła mnie o pozbycie się ich. Cóż, po dość długiej chwili myślenia, o co jej w ogóle chodzi, zrzuciłam z siebie prawie całą górę. Został mi tam tylko dość prosty, płócienny biustonosz.
Stukałam w maszynę dalej, tym razem coś o tym, jak wygląda życie na tyłach frontu po stronie czarnokrzyżowców, kiedy nagle szczurzyca przestała mówić, i zaczęła pić wodę po raz kolejny.
"Nieźle tu gorąco... nie? Naprawdę, ty się musisz kotłować w tych spodniach...", wypiszczała, po czym schowała głowę do poidła. Widziałam jednak, że w tym poidle chowała swój uśmiech. Po chwili wymieniliśmy kolejne spojrzenia, tym razem jednak Orri nie chowała tego uśmieszku na swojej twarzy, patrząc na mnie prawie z radością. "Co nie?"
Otworzyłam klatkę i nagłym ruchem wsadziłam rękę, chwytając ją tam, gdzie była. Ona się wzdrygnęła, ale trzymałam ją mocno, nie dając jej szansy nawet na ugryzienie. Powoli poruszałam dłonią w kierunku mojej twarzy, poczynając warczeć w jej kierunku. Zatrzymałam rękę, kiedy ona była milimetry od mojego pyska...
Zamrugałam, kiedy ona nagle wysunęła łeb z mojej dłoni i cmoknęła mnie w nos. Trochę rozluźniłam uścisk, obserwując jej przemilutki uśmiech. "Proszę?", spytała do tego w wysokim, przyjemnym dla ucha głosiku. Przyznam, że zamyśliłam się wtedy.
"...czego się dowiem, jeżeli je zrzucę?", spytałam, patrząc zwierzątku prosto w oczy. Orri odpowiedziała mi bez większego namysłu, "Im więcej zrzucisz, tym więcej ci powiem... Powiedzmy, wszystko, co wiem..."
Zamrugałam kilka razy. "...ale tylko za wszystkie ciuchy.", dopowiedziała szczurzyca.
Pewna myśl zaczęła wpychać się do mojego umysłu, powoli wytłumiając wszystkie inne będące w nim. Powoli podążając za nią, wolną ręką odpięłam pasek, trzymający moje spodnie w miejscu. Ciuch osunął się powoli na dół, pozwalając mi na wyjęcie nóg. Po upewnieniu się, że drzwi są zaryglowane, spojrzałam na Orri raz jeszcze. Cóż... wszystko za wszystko. Niech jej będzie.
* * *
* * *
"Dobrze, dobrze... To jedno mi się podoba... Niemożliwe, z jakimi szczegółami to jest napisane. Z tej relacji to można by książkę napisać.", kocur-szycha powiedział, przeglądając raport z przesłuchania jeńca. "Nie mam pojęcia, w jaki sposób wyciągnęłaś z niej tak dużo w tak krótkim czasie, i czemu w ogóle pytałaś o to, co lubi do jedzenia...", mruknął cicho, patrząc na mnie dość dziwnym, acz zadowolonym wzrokiem, "...ale, powtarzając stare prawidło, wszystko się przydaje. Nawet z...", spauzował, przerzucając kartki, "...jadłospisu ich kuchni polowej można wyłowić przydatne informacje."
Stałam tam wyprostowana przez cały czas, uśmiechając się szeroko. Z tego raportu mogłam być dumna, biorąc pod uwagę, ile przyjemności sprawiało mi jego spisanie. "Tak jest, podporuczniku. Duża ilość marchewki używanej w praktycznie każdym daniu ich kuchni polowych może oznaczać, że ktoś, poprzez witaminy w niej zawarte, troszczy się o wzrok tamtejszych żołnierzy. Proszę to rozważyć przy planowaniu ewentualnych akcji.", powiedziałam raczej ciepło, ściągając na siebie po raz kolejny spojrzenie kocura. Tym razem puścił do mnie oko.
"Postaram się, starszy szeregowy. Albo ta szczurzyca opowiedziała ci całą prawdę z dokładnymi szczegółami, albo naprawdę potrafi zmyślać. Tak czy inaczej, spocznij. Odmaszerować.", powiedział, wkrótce też kierując swój wzrok na raport. Zaczął czytać dokładnie, zakreślając ołówkiem interesujące dla niego części. Ja dość energicznie zasalutowałam, pomimo faktu, że kocur udawał, że tego nie widział, po czym wyszłam z pokoju owego kocura. Tak wesoła twarz dowódcy to już trzecia tak przyjemna rzecz po własnym pokoju i wieczorze sam na sam z Orri, która spotkała mnie w ciągu ostatnich kilku dni.
Kiedy tak maszerowałam z powrotem do siebie, Marcel, przysłuchujący się mojej (dość głośnej, zresztą) konwersacji przez uchylone okno w pokoju kocura, nie mógł nie zauważyć entuzjazmu ociekającego strugami ze mnie. Podszedł do mnie, uśmiechając się raczej złowieszczo. "A teraz serio... Jak ty to zrobiłaś, że wydusiłaś z niej wszystko?", spytał. W napadzie dobrego nastroju pokazałam mu język.
"Kobieca tajemnica.", odparłam wesoło, po czym po prostu pofrunęłam z powrotem do swojego zapchanego pocztą pokoju. Ten napad dobrego nastroju widocznie miał zamiar tak trwać i trwać, dłuuuuuuugą chwilę.
* * *
"Pisujesz czasem coś?", usłyszałam podczas odszyfrowywania jakiegoś pisma wyjętemu zastrzelonemu czarnokrzyżowcowi z kieszeni. Spojrzałam w lewo, mrugając kilka razy. "Co masz na myśli?", spytałam szczurzycę, patrząc na nią przez pręty klatki.
"No wiesz, coś... Jakieś wiersze, opowiadanka, bajki. Strasznie lubię czytać."
"To dla mnie żadna nowina, Orri.", uśmiechnęłam się, odkładając pióro na moment. "Przez tą miłość do liter chyba teraz tutaj siedzisz."
Szczurzyca delikatnie zachichotała, wspinając się prawie pod sam sufi swojej klatki. "No ale odpowiedz, no. Pisujesz, nie pisujesz? Nic, w ogóle?"
"Trochę. Jakieś wiersze tu i tam... dużo bardziej wolę rysować.", odpowiedziałam, spoglądając na to miejsce klatki, w którym Orri obecnie zwisała dwoma łapkami z pręta. "Chcesz zobaczyć co nieco?"
Nie musiałam naprawdę czekać na odpowiedź. Orri zamachała głową tak mocno, że straciła uchwyt na pręcie i zlądowała z sufitu klatki na sam dół. Ja zaś otworzyłam drzwiczki od klatki i poczekałam, aż szczurzyca odzyska wiedzę, gdzie jest góra, a gdzie dół. Tuż po tym, jak zwykle wskoczyła mi na blat stołu.
Spod tego blatu wyjęłam dość dużą, papierową teczkę, zsuwając z niej ołówki i pudełeczko z dość dawno, bo jeszcze na przepustce, kupionymi suchymi pastelami. Otworzyłam, wyjęłam z niej kilkanaście sztuk matowego papieru. Spojrzałam na szczurzycę z uśmiechem, po czym zaczęłam jej pokazywać.
* * *
Dzień kolejny nie należał do najlepszych dla mojego dowódcy. Chodził wokół obozu i po dziesięć razy sprawdzał, czy wszystkie zamki na tym, co powinno być zamknięte, są zamknięte. Zajrzał do mnie, stał przez piętnaście minut i sprawdzał, jak próbowałam znaleźć szyfr do kolejnego listu przechwyconego z czarnokrzyżowskiej ciężarówki pocztowej; odszedł dopiero, gdy groźnym, ostrym spojrzeniem poprosiłam go o spokój i okazję do skupienia.
Słyszałam różne rzeczy od oddziału, który wycofywał się i zahaczył o nasz obóz. Podobno czarnokrzyżowcy zaczęli gwałtowną ofensywę na tym froncie, a nasze siły były tu zbyt słabe, żeby w ogóle się z nimi mierzyć. Musieliśmy odeprzeć ich atak, a na to trzeba było okopów i broni; na te zaś trzeba było czasu. Wyznaczyli mnie do odcyfrowania kilku przechwyconych depesz telegraficznych, ale sercem jednak byłam wraz z resztą żołnierzy. Chciałam dzierżyć w łapie łopatę i machać nią w okopie.
Orri szanowała moją pracę, siedząc dość cicho w swojej klatce, gdy ślęczałam nad stertą papierów i nadwerężałam moją matematykę, lecz nie pomagała mi, a ja jej o to nie prosiłam. No dobra, zrobiłam to raz - ona zaś w swój słodziutki, acz stanowczy sposób zasalutowała i odmówiła. Pamiętam jej słowa: "Ty już sama odkryłaś to wszystko, co ja mogłabym ci powiedzieć." Jakby nie patrzeć, ona wciąż była jeńcem wojennym, choć łączyło nas nieco więcej niż chłodne kontakty typu żołnierz-żołnierz. No, nieco...
Przyznam, że szczurzyca miała artystyczną duszę. Podobały jej się moje rysunki, ale nie szczędziła mi krytyki. Trochę jej za to byłam wdzięczna, ale w ten sposób odciągała mnie od roboty, bo zamiast bawić się w kryptograficzkę, poprawiałam kontury i kolory na moich rysunkach. Raz dostałam za to ochrzan, cóż. Więcej już tego miałam nie robić.
Depesza powoli zaczynała nabierać sensu. Ten szyfr znałam już na pamięć, nie był on specjalnie zaawansowany; kilka przestawień pod rząd, zależnych od sąsiednich liter. Miałam na to wszystko rozpisane tabelki, na które zerkałam od czasu do czasu, jednak większość z nich miałam już wyryte w pamięci od częstego używania. Pióro, litera po literze, kreśliło na papierze rozkaz od dowództwa. Działałam jak maszyna; wbrew pozorom, gdyby ktoś mi to powiedział, byłby to komplement.
Zamrugałam jednak. Coś tu się nie zgadzało. Szybko spojrzałam na kartkę z odszyfrowaną wiadomością, Orri zrobiła to samo. Jakimś cudem w treści rozkazu pojawiło się jej imię.
Patrzyłam tam jak otępiała przez kilka sekund, po czym przeniosłam wzrok na szczurzycę. W jej oczach było widać dokładnie takie samo zaskoczenie, jakie z moich ślepi pytało ją o przyczynę. Oboje zwróciłyśmy oczy na kartkę z szyfrem, a moja ręka otworzyła jej klatkę. Orri wyskoczyła na stół, widocznie zapominając o złożonej wcześniej wojskowej przysiędze. Ignorując strzały, które pojawiły się na zewnątrz budynku i powoli rosły w siłę, odczytywałyśmy szyfrogram razem, co drugą literę rozbrajała ona. Po nadzwyczaj krótkim czasie w ręku miałam już całkowicie odszyfrowany rozkaz ataku na... na nasz posterunek. Na miasto, w którym obecnie byliśmy. Planowany na dzisiaj.
Wymieniłyśmy z Orri błyskawiczne spojrzenia, po czym ja, łapiąc w rękę kartkę, podbiegłam do drzwi. Otworzyłam je i krzyknęłam. "Marcel! MARC---"
Jakieś pół metra nade mną pocisk czołgowy wbił się w strop mojej poczty, a podłogę pierwszego piętra. Odrzuciło mnie w tył, uderzyłam głową w ścianę. Wszystko wypełniał huk wybuchu i dziwna czerń, wdzierająca się wszystkimi zmysłami do umysłu i otępiająca świadomość. Chciałam się podnieść, ale mój łeb tego nie wytrzymał. Dosłownie. Coś pękło we mnie jak bańka, kiedy poczułam drewniane drzwi lądujące na mnie. Straciłam przytomność.
* * *
Obudził mnie nagły strzał z liścia po policzku. Przypomniał mi, jak mocno pulsujący ból ściska mi wnętrze głowy, a nagły atak latarkowego światła w przymrużone oczy tylko go wzmocnił.
"Ty... suko.", usłyszałam nagle sprzed siebie. Pomimo żarówki świecącej mi prosto w twarz, otworzyłam powieki, starając się dojrzeć sylwetkę przede mną. To był czarnokrzyżowiec, wiedziałam już to tylko ze względu na akcent, jaki przebijał się przez jego język.
"Przecież wiedziałaś, że wpuściliśmy ci szpiega... A ty, nie dość, że ją trzymałaś przy swoim biurku, karmiłaś i pieściłaś jak domowego szczurka, to jeszcze pozwalałaś jej widzieć wszystko, co robiłaś.", żołnierz kontynuował, przykładając mi do piersi nóż. W drugim ręku trzymał spore, drewniane pudełko, z którego dobiegały głośne piski.
"A teraz, jeżeli pozwolisz, zabiorę ją do naszej bazy, aby wyśpiewała nam wszystko, co wie... A ciebie... Tylko ze względu na twoją wybitną i niespotykaną głupotę... Oszczędzę."
Latarka nagle zgasła. Wilczur w czarnej kurtce odwrócił się i wymaszerował równym krokiem na zewnątrz. Nie dalej niż po dziesięciu sekundach usłyszałam warkot motoru, powoli odjeżdżającego w dal, za miasto. Chwiejnym i powolnym ruchem podniosłam się, uświadamiając sobie, co właśnie się stało. Miasto było złym określeniem miejsca, w którym teraz byłam. Znajdowałam się w ruinie. Przednia ściana budynku poczty nie istniała, połowa piętra również. Drzwi, które wcześniej na mnie spadły, uchroniły mnie przed kompletnym zawaleniem gruzami. Całość moich szyfrogramów zniknęła, biurko było złamane w pół i kompletnie wybebeszone. Obrazki poniewierały się po podłodze. Nieopodal drogi, która prowadziła obok poczty, leżały ciała. Wśród nich bezbłędnie rozpoznałam rudą kitę Marcela.
Zrobiłam dwa kroki na zewnątrz. Więcej nie wyrobiłam. Padłam na twarz, praktycznie bez życia.
* * *
Okazało się, że wszyscy, którzy przeżyli, uciekli za miasto przez kanały. Podobno odnaleziono mnie jakąś godzinę po tym, jak nas zaatakowano, zresztą skutecznie. Od razu przeniesiono mnie do stolicy, być może po to, by moje doświadczenie w kryptografii nie zostało stracone... a być może po to, by ukoić duszę i pamięć, które skutecznie odmawiały przyjęcia jakiejkolwiek pomocy.
Zamiast kryptoanalizy wiadomości wroga dostałam coś prostszego, szyfrowanie i odczytywanie wiadomości idących do i z poszczególnych miast poprzez telegram. Nie były to wiadomości ważne, ot, zwykle potwierdzenia wykonania rozkazów i informowanie o stanie sił. Racja... sama również uważałam, że potrzebowałam trochę odpoczynku i relaksu, poza zapomnieniem. Nie trzymało się mnie to jednak zbyt długo. Wkrótce trafiła na moje biurko dość długa depesza przechwycona od jakiegoś wypadowego oddziału czarnokrzyżowców, której szyfru podobno nikomu do tej pory nie udało się złamać. Prowadzono kontrofensywę, więc przy odszyfrowywaniu wszystkich takich wiadomości liczyła się każda chwila. Dziwne było jednak to, że była ona w trzech kopiach, każda z nich znaleziona przy innym zabitym.
Otworzyłam, spojrzałam na litery. Od razu zauważyłam coś dziwnego w ich ułożeniu, nie był to na pewno ten nowy, wieloliterowy szyfr, który czarnokrzyżowcy zastosowali po odbiciu Orri, ale nie był to też ten stary szyfr, stosowany wcześniej. Wyglądało to na jakąś dziwną mieszaninę tych dwóch.
Szybko wyjęłam kartkę papieru z szuflady, rozpisując na niej pomocne w takich sytuacjach tabelki przestawieniowe. Dwie, których nie pamiętałam, wystarczyły, i po dziesięciu minutach były gotowe. Zaczęłam rozbrajać ciągi liter, na kolejnej kartce notując po kolei liczby...
"Jira."
Pierwsze słowo... Mrugnęłam. Coś zaświtało. Zaczęłam liczyć dalej.
"Ten list jest zakodowany szyfrem, który sama na poczekaniu wymyśliłam. Chyba tylko ty go odcyfrujesz, bo nawet oni tego nie zrobią. Jeżeli ona trafiła do ciebie, to dlatego, że w zakodowanym normalnie liście podałam jednemu oddziałowi kompletnie pomieszane rozkazy, z celem głęboko na waszym terytorium. Nie będą mieli szans, żeby zrobić cokolwiek. Ty musisz to teraz czytać."
"Wszystko, co im powiedziałam, jest fałszywe. Nazmyślałam im takie rzeczy, że w głowie się to nie mieści. Narobiłam im w szyfrach bałaganu, powysyłałam fałszywe rozkazy na wszystkie fronty. Oni mi wierzą, wierzą w to, że dalej jestem z nimi. Wykorzystałam to, i będę starać się dalej."
"Oni się wkrótce o tym dowiedzą. Nie ujdę bez kary, wiem. Ale mogę tutaj zrobić tyle, ile zdołam. Może dowiedzą się za dwa dni, może za tydzień. Teraz jednak mieszam tyle, ile zdołam. Na pozostałych kartkach masz opisane wszystkie ruchy, które wysłałam naszym oddziałom. Większość poszła na główny front, ale niektóre, dla 'odwrócenia uwagi', wejdą z kompletnie innej strony, tam, gdzie macie najmocniejsze okopy."
Deszyfrowałam jak maszyna, nie zwracając uwagi na nic. Ludzie dookoła przechodzili, ale ja ledwo ich zauważałam. Nie mogłam przestać.
"Jira. Kochana. Ten list napisałam 23 września. Jeżeli teraz, gdy go czytasz, jest co najmniej tydzień później..."
Przerwałam na chwilę. Spojrzałam na ciąg liter stojący dalej w szyfrogramie, zastanawiając się, czy na pewno chcę czytać dalej... Drżącą ręką napisałam kolejną literę. Spojrzałam na tablicę, i choć odrobinę wolniej, to kontynuowałam.
"...to oni już wiedzą. Pozbyli się mnie."
Wyprostowałam się na moim krześle. Spojrzałam na ostatnie słowa listu raz jeszcze, po czym ukryłam twarz w dłoniach. Łza pociekła mi sama. Potem kolejna. Nabrałam w płuca powietrza.
Poryczałam się.
Sgt.Safari - 18 kwi 2010, o 18:18
Opowiadanie po angielsku, nie no, szacun od studenta tego pięknego języka
PDairas - 18 kwi 2010, o 18:30
O dziękuję~ Przeczytasz i powiesz mi co nieco o nim?
(Na
http://www.furaffinity.net/user/pdairas mam o wiele, wiele więcej~)
Sgt.Safari - 18 kwi 2010, o 18:39
Bardzo chętnie, jak tylko znajdę chwilę Poszukaj moich tekstów, są gdzieś na serwisie.
PDairas - 20 kwi 2010, o 14:33
Wrzucam jeszcze jedno. Nieco bardziej 18+, prawda.
Climbing The Sky
"THIS IS A RED ALERT. THE KOGRANESE ARE LESS THAN FIFTY KILOMETRES AWAY. EVERYONE BOARD THE PLANES."
The siren was doubling the message of the voice, repeated continuously through all the speakers of the military base. Along with the sound of hundreds of soldiers quickly getting dressed and prepared, the chaotic cacophony of sounds was something that could wake up even the dead. Honestly, if they could be of any use, the command would quickly put them in first lines; everyone was of use now, and losing even a single skilled man, soldier or civilian, wasn't worth saving the machine they were driving or flying, or equipment they were using.
Major Athera Skyclimber was prepared for such situations. She had been the youngest wingless dragoness ever to hold a major rank in the army, but her outstanding flying skills, discovered and polished in the Sky Dragons academy, were worth even calling her a general, as someone once said about her. Indeed, there was no one better than her when it came to controlling their flying machines. No matter if it was about strong wind, fighting with enemy on the ground, taking other planes down within a thunderstorm or all mustered together at once, she flew always with the same grace, control and chill as usually.
Nothing, literally nothing could ever bring her down, even though many have tried, with her black and grey-painted Needle (as these planes were called due to their pointy shape) having omitted thousands of bullets from all directions with unearthly grace and speed. It was almost as if she was one with her machine, seeing everywhere around it and controlling it like it was an internal part of her. The strange thing about it was, whenever she was told that, she just smiled widely and changed the topic to something different.
That peculiar morning, as any other, she was already running towards the hangars when all others were still dressing up. There was a reason for that, though; the dragoness spent most of that time cleaning up for the day anyways. After putting the necessary concoction of soap and water in all necessary areas of her bare, white-skinned body and washing it off, there wasn't anything else for her other than grabbing her jacket and running off. Indeed, the dragoness was used to a rather unusual kind of clothing: besides a giant mess of short, magenta hair on her head and a smaller tuft of it on her pubic mound, a very short leather jacket with more pockets than anything else, and optional aviator's goggles on her head, there was nothing else covering the woman's body from plain view. Of course, the men of the army seemed not to mind it at all; after the sight of her giving a crotch kick in perfect style to the one who was too forward, they learned just to enjoy what they saw. And the guy, whose voice was strangely heightened after the accident, quickly changed departments.
Still, she did not waste a single while - Athera was inside her plane seconds after running into her hangar. A quick glance was everything she needed: fuel, check. Temperature, check. Belts, check. Nothing else was necessary for the woman; she sealed the cabin and shifted slightly on her seat, putting her goggles on. She did not know why she did it, as there was nothing to shield her eyes from inside the cabin; yet the habit stood yet from the times when she had been flying without any shields.
The engine happily growled underneath her and the rotor started to melt into a semi-translucent circle on the axis of the Needle's "needle", and the machine slowly started to roll forwards. The dragoness's left hand skillfully led her plane from the hangar on the runway while the other was doing all other necessary things, such as holding the bottle of water Athera took a sip of or turning the heating on. It was around five in the morning, with the sun yet to wake up from its night's slumber; it was indeed quite chilly.
Her plane took off the ground rather swiftly, not even passing the half-mark of the runway, and she aimed the nose of her plane upwards to quickly lift above the surrounding forest. That was when she heard a familiar click of her radio.
"Athera, I thought it was an alert for everyone to board their planes, not just you!", someone said in a rather mocking manner. The dragoness's hand moved to turn the microphone on.
"Eric, I think that I saved your ass way too many times for you to be speaking things like that, so please shut up and let me warm up for the flight!", she shouted, growling just afterwards and turning her radio off completely for now. She was slowly gaining height, and over time she relaxed once again, feeling something chilly, yet familiar, gently wrap around the bottom of her feet.
Good morning, dragoness... It has been a while.
She suddenly heard a voice deep inside her mind. She smiled instinctively, and allowed the thing wrapping her feet slowly climb along her legs. Good morning... It looks like they are attacking with everything they have, she thought in response, slowing her engine down and waiting for the planes from behind and below, slowly lifting off the ground as well.
Do not worry... Do not worry. It has been so many times that they have attacked with everything they had. I have always supported you. I have always led you through them. I have always allowed you to control me, the voice continued speaking within her mind, quietly and calmly, while the thing rather quickly reached the woman's knees, showing itself to her eyes: a metallic, silvery substance, calmly sliding upwards and continuing to cover her body, and the inner side of the cabin, with itself. It will be no different this time. Please, do not worry.
Athera quietly smiled to herself. One of her hands left the control stick and gently patted her silver-coated thigh. Some of the sticky, moving liquid was left on her palm, yet she did not seem to mind it, putting her hand back on the stick. I don't... In your embrace, I never will, the dragoness thought to herself, feeling the liquid wrap around her hips and belly, hugging them tight and warming them with itself. Her eyes, though, were still locked to an undefined point on the horizon as she was searching for any enemy machines in plain sight. The liquid metal slowly covering the interiors of her cabin seemed to know it, leaving the front of the glass surface not coated for now.
You know I will help you now. You know I will not let anyone bring you down. Please, relax now and let me embrace you... again.
The metal sped up slightly, covering most of the woman's body in very little time. It slid underneath her jacket and shortly embraced her hands from underneath her sleeves. They slowly moved down to lie on her thighs, the liquid metal fusing itself in the spot of the connection. It appeared first on the back of her still observing and cautious head, climbing upwards and covering every single hair on her scalp with itself in a very precise, calm manner. Athera was holding her eyes open until she felt that her face was the only part of her body not yet wrapped by the silver coating.
Alright... I trust you. You know it.
And I know you trust me.
The dragoness's eyelids slowly closed, allowing the liquid coating to wrap over most of her face. Her snout was left untouched to let her breathe, and the silver suddenly started to coat everything that was within the cabin: glass, metal, plastic or leather. Athera, though, already did not see it. She felt strange for a moment, yet it was a very familiar kind of strange feeling. She had already done that tens, if not hundreds of times, and she already knew that her brain needed a short while to become accustomed to the new kind of sensations...
For a moment, she was left alone. Her senses literally disconnected, she could not hear or smell anything for a moment; she could not even feel the usual warmth of the liquid on her skin. She did not feel her body anymore. Her subconsciousness suddenly started to panic, but the voice suddenly appearing within her mind managed to calm that feeling down.
We are already one... Please, feel how we are connected in such a beautiful, unique manner. Please, start feeling me... You know you can.
The dragoness suddenly moved... something. That was always the first thing she did to become accustomed to the new senses she just acquired. She felt the forces somehow shift, and that she was making it right downwards, where the gravity was pulling her towards. She corrected, moving that strange limb of hers in the opposite direction and stopping it just when she was going along the surface of the earth.
Her "eyes" opened yet again. The coloration she experienced was nothing she had ever seen anywhere else, or anything she could express using just these earthly, normal hues of paint. The ground below was blank, without any details, even though that a few whiles ago it was populated with trees, buildings and roads. The sky, though, the sky was something that was making up for it. If there was anything she could capture just from these moments inside her plane and bring to people outside, it would be the vista of the shiny, cloud-coated hemisphere around her head, of a color she could never describe or even name... just enjoy.
Athera's mind fully accustomed to its new position and place. It was almost unbelievable for her to be flooded with so much to see, hear, smell, move after a while during which she experienced almost complete sensory deprivation. Yet, she felt like she was no longer in her body anymore, she could no longer see or hear what Athera Skyclimber could... She felt like she was her plane. She could control her speed, turn, move upwards or downwards in a completely natural manner, like she moved her hands or legs a while ago. She could see everything around herself without needing to turn anything; that was something very dizzy initially, yet she became used to it very quickly and turned that quirk into her biggest advantage. She could hear her engine's work, the wind passing along, she could hear everything going on outside...
It was perfect. It was just like everyone said... Heaven had to be above the ground's level.
She turned the radio of her plane on again. "Dragoness One here. I am about fifteen kilometres to the southwest from the base. No sight of enemy yet.", she spoke, using her body's mouth for that. It did not really feel like her body anymore... more like a limb, the one responsible for speech and listening to radio communicates.
"Base here, Dragoness One. That is good news, but the boys have some troubles catching up with you.", a familiar voice screeched in the speaker right before her sight caught a few objects in front of her. They were metallic, tiny, though metallic - she could make out their surface without any trouble. They were moving together, and what was the most important: they were in the air, just above the horizon, moving in the opposite direction...
"Dragoness One here, spotted the enemy. Around forty enemy planes are travelling our way. Engaging the enemy."
"Dammit, Athera! Y-"
"There is no point in going back now, they are just going to notice me and speed up. Tell your boys to speed up, I am sure they can do that. Dragoness One out."
She was still unnoticed by the other planes by that moment. Nonetheless, she decided to slow down, going just above the speed necessary to remain in the air. That was necessary to lower the risk; the risk that, although small, was still there...
There is no risk, dragoness. You know there is nothing to fear with me and you being together.
The voice, as calming and stoic as it remained before, slightly calmed the dragoness down, though she still wasn't sure. They are in a big group. I am alone here, I'd better wa...
You are not alone, dragoness. I am with you.
Even then, there are only two of us here... I am worried about you.
You know you should not be. Please, let me. We will confuse them. The rest will join us shortly.
Athera quietly sighed. The metallic objects in front of her have turned from tiny dots to clearly plane-shaped objects, and she knew that they were as large to her as she was to them. That relation was sometimes something she cursed: there was no way to hide in the sky, even though she sometimes wanted to. Though, she noticed that they were curled into a package, a ball of sorts, like they were too fearful to fly in a flat line or even in a giant V...
She aimed. I trust you. Now, lets turn them into Swiss cheese.
The dragoness's machineguns, hidden behind the rotor of her plane, started to fire, working along with the synchronizer preventing the bullets from hitting the delicate piece giving her plane force to stay in the air. The heated lines the projectiles passed though appeared in the air, aimed perfectly at one of these machines in front of her. She stopped after shooting about ten of them into the air as the heat suddenly bursting from that single plane, along with a sudden change of its trajectory, was enough for her to score a hit. She found it almost impossible that they seemingly had not noticed her until now - they started spreading and separating. The ones on the back probably still did not know why one of them suddenly went down.
The silver liquid wrapped tightly around the guns slightly shifted itself, working like a muscle of that plane and giving her a very, very usable ability: the ability to change the aim without changing the plane's altitude or angle. The bullets went, went and went with the plane's onboard weapons slightly shifting once in a while. That was when she heard these unpleasant, high-pitched noises around her, and saw the hot lines of disturbed air appearing around her. They noticed her and responded with fire. She was around half a kilometre away from all the other machines.
Athera's snout curved into a grin.
Her plane suddenly lowered its nose and started gaining speed, diving downwards very quickly. That was a very old trick, and she knew none of them would have fallen for that. Indeed, a few of the other planes separated from the group and dived as well, clearly aiming for her machine. Though, that was where her machineguns surprised them again - they, able to shoot almost wherever they wanted, quickly sent a series of death-bringing projectiles along the bottom of the armed group. A bright cloud of heat rose from the first plane, then from the second - that still wasn't the action that was about to come, though. Athera suddenly brought the nose of her plane upwards, looking at the tightly-packed group of machines from below.
Flying in such a group had a great disadvantage: the machines in the middle were immobile and dependent on the ones around them.
The bullets sent through that cloud of steel and air proved that mistake to be very, very painful. They damaged the planes below, confused the ones on the middle and burst through the top, causing quite a lot of damages in every single layer. One plane from above exploded and fell on one just below, immediately bringing it down as well. One of these machines flew inches above her plane on its last, fiery trip towards the ground before she heard a loud communicate on the radio, spoken in Kogranese.
"IDIOTS! SPREAD! SPREAD! IT'S THAT CURSED PLANE!"
Wow. They have already called you a cursed machine, Athera thought to herself while she made a large barrel roll behind the group, turning around to face them again. The cloud wasn't there already anymore; the dragoness got what she wanted. Such a silly tactical mistake has already stripped them of a third of their forces.
This time, she felt the bullets on herself. The little objects with relatively small mass and giant velocity were painfully sinking into her plane's surface, yet that was where the plane itself was coming to help her. The silver liquid resting just underneath that thin layer of metal was passing the bullets through the wings and tail, immediately sealing any holes made by them with itself. The few that were aimed straight at her cockpit, though, were stopped just after touching that silver coating visible from outside of her cabin. It was harder than anything these bullets could ever penetrate, giving her a safe shelter while her guns were just pointing at different, different targets each second, spending their ammunition on a single plane until it brought it down.
There were just these forty enemy planes and her. Not her and her plane... her, as one with her machine. She was able to do much more than just a random aviator holding the control sticks. To prove that to one of the pilots just below herself, she suddenly lowered her nose, picking it up just before hitting another plane's own front. Her belly, though, did just what she wanted - mashed into the weak, glass-covered cabin of the machine, turning the head of the pilot within into unidentifiable mess, and obviously causing the plane to start aiming towards mother Gaia herself.
After just a few moments of feeling these bullets mash into her metal skin she was fully able to ignore them. She flew right between a pair of another machines with a very sharp turn before she made yet another trick. Her tail bent - and it bent willingly, even though it was not meant to move at all. That allowed her to do a very quick U-turn in the air and to spread her two guns' fire between these two planes, hitting each in their vital spot: fuel containers.
Someone moved right behind her, quite close, and bombarded her surroundings with bullets nonetheless. The dragoness, though, seemed to be way too agile and shifting in the air to let him finally hit. She was always above, below, at the side of his aim while at the same time turning her weapons towards different and different machines. Another plane, in front of her, started shooting towards her again, but that was when her wings bent like a bird's, sending her downwards. There was just a short scream heard on the radio before these two machines mashed into each other, sending a wave of unpleasant, hot air, filled with shrapnel-like objects that stuck themselves to her skin.
She was a simple machine constructed and barely controlled by a bipedal, intelligent living being no more. She was a giant avian creature of metal and fire, able to control every aspect of its movement and move every single part of itself. She was the mistress of air, the domain these puny bipedal creatures decided to invade and call their own.
One of her wings suddenly slammed into a plane passing her, relieving it of its tail. It struggled in the air for a few moments, being unable to control its steering anymore, but the series of bullets eventually piercing it sent that manly creation back to the domain of man, that colorless area below. Her body suddenly dove downwards to catch a plane moving far below her, wings folding behind her to decrease the air's friction. That plane had no chance when her sharp beak burst into it, her form passing through it splitting it in two in one hot explosion. She turned just below the ground, moving her wings upwards to gain the aerodynamic force again, and even flapped them one time to start rising into air again...
"Dragoness One, it's Jack Of Clubs here. Where are you?", she suddenly heard in her radio.
"Don't worry about me. I took care of most of them. Search for any remains and destroy them, I have a feeling that a few of them fled. Out."
"Wait... Whe-"
The radio was turned off yet again the moment that giant bird suddenly dove into the trees below, hiding from the sight of anyone above... or even around. As soon as the trees allowed it, the bird's legs straightened and set its form on the ground below. Its metallic form seemed to shiver for a moment before it melted, separating the dragoness's mind from itself and letting her form out of its inside, gently lying it down.
Athera needed another while to become accustomed to her former senses, though this time the sensations were much more familiar and easier for her brain to recognize. She concentrated on feeling the strange warmth coming from the creature nuzzling so close against her, cuddling her tightly and almost smothering with affection. Her arms squeezed the unusually soft, metallic form back, legs soon joining in when she regained control over them. Eyes blinked for a while before they shut again, unnecessary for the time being.
What she wanted to feel was this bird's closeness, sensation of his body being pressed to hers so closely. That avian being, having shrunk to her size, was indeed tightly pressed to her, embracing her with his wings and nuzzling against her. That was the only payment that plane's spirit ever wanted: her closeness, her form cuddled into him... She had found that wish strange of such a being at first, but now she couldn't realize her life without frequent "cuddling" with that creature...
Cuddling was put in quotation marks because of the heated, clearly non-avian object pressed between the dragoness's spread inner thighs. Though, the better word would be: pressing.
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
The radio within the headquarters' planning center, silent since most of the planes have landed at least half an hour ago, suddenly let out a small amount of white noise before a few words.
"Dragoness One reporting in. I'm landing in thirty seconds."
General Herman's brow twitched. The wolf that, judging by age, could surely be Athera's father, turned around and looked at the soldier responsible for communications, sitting by the radio panel. Just that look was enough to let him know what the general wanted. Shortly, a microphone was handed over to him, allowing him to speak.
"Major Skyclimber. Please explain y-"
"I apologize to interrupt you, general, but I am currently in the process of landing. Please, let us speak..."
"...down here. In my office, as soon as you've landed. Out."
The receiver was handed back to the communicator, who had a rather strange look at his face, like he did not know what to expect. General Herman, after a brief glare at that expression, sighed and shrugged to him.
"She took care of almost whole attack force. Our men counted thirty five machines she knocked out of the air. The headquarters already fail to believe us anymore.", he admitted, reaching for his cigarette holder and pulling one out. "I have completely no idea, how she does it. I have even no way to ask her about it." A small metal box, containing a piece of thick cloth soaked with sulfuric acid, appeared in the man's hand. A single match poked the cloth, becoming ignited, and the general pressed the burning stick against the tip of his cigarette, closing the box with his other hand.
"She is going to appear in my office again with an usual smile on her face, saying that it's all thanks to her plane. And I, after a few whiles, am going to let her go. There is nothing else I can do...", he continued, breathing out a few smoke circles. The communicator listened to the general's words carefully, and his eyes met the higher-ranked soldier after a moment.
"I cannot do anything besides telling her to keep it up. And, since I think I can tell you... Enjoying the view."
kunako - 20 kwi 2010, o 16:08
ałcik x3 ile czasu ci to zajęło?
PDairas - 21 kwi 2010, o 16:55
Hm? Które?
Bo, jedno zajmuje mi, eee... Około 2-3 godziny ciągłego pisania. Ale mam długie przerwy.
kunako - 22 kwi 2010, o 15:22
tobie to musi się chcieć lub nuuudzić... x3